اودیپ همیشه برای من قربانی سرنوشت بود .
اما اینجا اودیپ شخصیت خوبی نبود ،حس میکردم دیگه دلم خیلی برای اودیپ نمی سوخت .
      

        دوسش داشتم .
من هم همراه‌هراکلس عذاب کشیدم و غمگین شدم .
چه قلمی
      

        زنان  رنج بی پایان 
مرد ها تروا به سوی مرگ رفتند در ان لحظه ای که سر بر بالین مرگ میگذاشتند یک رزمنده بودند یه تروایی رزمنده 
اما زنان چه برده دشمن خود میشدند .
اما  چرا این مصیبت دامن زنان را گرفت ؟ آیا سیاست آنها بود که تروا را به آنجا کشاند؟
در زنان تروا دیدیم که هکوب در مقابل هلن بیان مرد که برای صلح تلاش کرده ،اما چرا هکوب از همه بیشتر زجر کشید ؟
مرد ها مردند اما زجر برای زنان   باقی ماند
زمانی که در ان دریا خدایان یونانیان را عذاب دهند همچنان زنان تروا به عنوان برده یونانیان خواهند مرد
      

        واقعا غمگین شدم.

نمی دونم چه اتفاقی که برای آدم های خوب داستان میفته ،چرا انقدر بی رحمانه ؟
      

        لیلا از ضمیر تهی شد .
لیلا صدایش زد .

کتاب ،عاشقانه ای بود متفاوت ،عاشقانه ای بود بدون زمان عاشقانه ای که فعل نداشت چون پایان نداشت چون هیچکس جز لیلا فعل خودش را نیافت .
      

        از یک قربانی به یک انتقام جو 
وقتی بی عدالتی جان آدم را به لبش میرساند وقتی که دیگر گریه جوابگو خشم نیست تغییر آغاز می‌شود .
      

        نمایشنامه پر محتوایی هست ،اما خب من درکی ازش نداشتم چون انگار مال روزگار خودش شاهکار بوده شاید برای همین این امتیاز دادم .
      

        قطعا شاهکار نبود ،عمیق هم نبود اما سطحی هم نبود .

باید بگم از اون کتاب هایی که لازم نیست زیاد غرق بشی داخلش میتونی راحت بخونیش از اون داستان هایی داره که بعد از یه روز سخت میتونی بخونیش و لبخند بزنی .
برامون مرگ رو تزیین میکنه شاید می‌خواد یه کم ترس از مرگ رو از بین ببره یا اینکه بگه جهان معنا داره .
شعارگونه نبود همین باعث می‌شد جالب بشه برام شاید هم شهارگونه نبود چون نویسنده میخواست واقع ببینانه مارو مواجه کنه با مرگ .
      

        اما گناه او چه بود؟

تقدیر برای او چنین نوشته بود که گناهکار باشد ،تقدیر او را خارج از اختیار خودش به هیولایی تبدیل کرد که همه از تبدیل شدن به آن بیم داشتند .
اگر به اساطیر یونان آشنا باشید خیلی شیرین تر می شود .
اولین نکته که برای من در این تراژدی جالب بود گسترش عاقبت کار کوچک و بی فکری بود مه گریبان آدم را می‌گیرد ، یادآوری کوچک به اینکه کار کوچیک تو از سر خشم ممکن است عاقبت باورنکردنی با خود بیاورد.
نکته جالب دیگر برای من نگاه به خدایان بود ،خدایان در این تراژدی دیگر قدرت مطلق بی اشتباه نبودند .

مقدمه بسیار عالی داشت و ترجمه خیلی خوب .
      

        چقدر دلم گرفت از این همه تلاش برای شنیدن سخن صلح .


جنگ ،انگار عضوی جدا نشدنی از بشریت است .
غریزه ای در وجود آدم که علت بقا را اعمال قدرت  میبیند ،غریزه ای که روی همه چیز تعصب میورزد چه یک غار باشد چه خطی فرضی.
      

        قطعا داستان کتاب رو قبلا جایی خونده بودم و مغزم یاری نمیکنه که کجا واقعا داره دیونه ام میکنه  .
ایده اصلی داستان رو قبلا خونده بوم اما پایان فرق داشت مرز باریک بیان احساسات رو نشون داده بود و کاملا با اسم کتاب منطبق بود .
      

        قوه تخیل بچگانه را قلقلک می دهد.
      

        تغییر را دیدم .

کتاب داستان زندگی زنی بود که شصت سال از زندگی اش را برایمان شرح داده بود ،پایان جنگ جهانی زمانی بود برای آغاز این داستان .
داستان آشفته می‌شد مثل زندگی ،تغییراتی که در اروپا افتاد دیگر انقدر عجیب و با سرعت به نظر نمی رسید .
بسیار زیبا بود ،آغاز کتاب برای من سخت بود اما از شیرین ترین کتاب هایی بود که خوندم .
      

        گاهی اوقات باید رفت .

باید بریم از جایی که جای ما نیست از انسان هایی که ما را نمی بینند باید فرار کنیم نباید ماند نباید از رفتن ترسید .

کتاب به نظرم برای بچه ها نیز بسیار اموزنده باید از بچگی یاد میگرفتیم که ما مجبور به سازش نیستیم باید از اول این شجاعت در دل ما کاشته می‌شد تا این جنگ درونی بین مانند رفتن در وجودمان نمی ماند .
      

        از داستانش خوشم نیومد افسانه ای در کار نبود .