نویسنده کتاب:چهره‌هایی مثل حاج بخشی، سید سقا، آقای علمایی و مانند آن از ذخایر انقلاب هستند که متاسفانه آنطور که باید و شاید نتوانسته‌ایم خاطراتشان را ثبت و ضبط کنیم. اواخر ثبت خاطرات، گاهی سید سقا از کلنجار من برای جزئیات خاطرات خسته می‌شد ولی بعدش مشتاق بود که کتاب را ببیند اما مشیت الهی بر این بود که در مراسم رونمایی کتابشان حضور نداشته باشند و من شک ندارم که روحشان حاضر و ناظر است.
        

          کلمه¬ئ همایش همیشه برای من مساوی بوده با تصویر عده¬ای آدم که به یک مناسبت خاص برای بررسی یک موضوع خاص دور هم جمع شده¬اند. اجتماعی که همیشه یک عده فرمالیته سخنرانی می¬کنند و بقیه افراد حاضر در جلسه از یک گوش گرفته و از یک گوش در می¬کنند. اگر روزی بشنوم که همایشی یک خروجی مفید داشته متعجب می¬شوم. تفاوتی هم بین همایش¬های محلی و استانی و ملی نمی¬بینم. همایش¬ هرچقدر کلان¬تر حرف¬ها  هراندازه دهان¬پرکن¬تر نتیجه بی¬حاصل¬تر. گویا همایش¬ها فقط برای این برگزار می¬شوند تا ردیف¬های بودجه را پر کنند. گاهی حتی نسبت به همایش¬های بین¬المللی هم همین احساس را دارم. خصوصاً اگر شرکت‌کنندگان وزرا و سفرایی باشند که به صورت فرمالیته در آن جلسات شرکت می¬کنند بدون اینکه آورده¬ای داشته باشند. شاید بخشی از اهداف شرکت در چنین اجلاس¬هایی معرفی فرهنگ و هنر ایرانی اسلامی باشد اما از ظاهر امر این¬طور به نظر می¬رسد که در این زمینه هم موفق نبودیم. ما در زمینه¬ئ دیپلماسی فرهنگی به شدت ضعیف عمل کردیم. با اینکه اسم ایران بنا به دلایل سیاسی گاهی در صدر اخبار قرار می¬گیرد اما مردم دنیا با ایران و ایرانی آشنا نیستند. گاه به خاطر تلفظ اسم ایران،  کشور ما را با عراق اشتباه می¬گیرند و گاهی حتی اسم این کشور را هم نشنیده¬اند یا اگر هم شنیده¬اند در اغلب موارد اسم ایران برایشان مساوی با تروریسم و بمب هسته¬ای است. دلایل این امر تبلیغات قوی دشمن و عملکرد ضعیف ما در معرفی خودمان است. اگر هم تلاشی برای شناساندن خودمان می¬کنیم هدفمان اروپا و آمریکاست. مردمانی با فرهنگی کاملاً متفاوت که در معرض تبلیغات قوی به سختی ما را باور می¬کنند. 
اما مردمی در گوشه¬ای از دنیا زندگی می¬کنند که ظاهراً فرهنگ و مذهبی کاملاً متفاوت با ما دارند اما در ریشه¬های تربیتی و فرهنگی¬شان اشتراکات زیادی با ما دارند. مردم آمریکای جنوبی. مردمی که فطرتاً علاقه به مذهب دارند اما مدل زندگی سوسیالیسم و لیبرالیسم را نمی¬پسندند. شاید به نظر برسد که چه نیازی به صدور فرهنگ به کشورهایی که از نظر تکنولوژی و... عقب¬تر از کشور ما هستند؟ اما دانشجویان جنبش عدالتخواه شبیه امثال ما فکر نمی¬کنند. آن¬ها با شرکت در یک اجلاس هم ظرفیت¬های فرهنگی کشور مقصد را شناسایی کردند و هم تا حدود زیادی در معرفی فرهنگ اسلامی موفق بودند. خاطرات سفر این دانشجویان در کتاب «در میان سرخپوست‌ها» ثبت شده است.

        

          روز رونمایی #صد_روسی یکی از اون روزهایی بود که خیلی خوش گذشت. از این مراسم‌ها که حال خوب دارن. 
کتاب هم خوش‌خوانه و هم کلاً صد صفحه است. البته من یه کم دیر خوندمش. بعضی کتابها اینجورین. انگار آدم دلش نمیاد زود بخونه. لذت خوندنش رو نگه می‌داره برای روز مبادا.
خوندن خاطرات رزمندگان دفاع مقدس معمولاً جذاب و خواندنیه. مخصوصاً این کتاب که دقیقا از روز اول جنگ شروع کرده و فقط از خاطرات جنگ گفته. نه از پیشینه یا مثلاً زندگی خانوادگی راوی.
آقای #عبدالعلی_یزدانیار راوی کتاب خیلی صادقانه و گاه بامزه از خاطراتشون گفتن. 
جناب #‌میثم_رشیدی_مهرآبادی هم با امانت داری و نثر روان خاطرات رو مکتوب کردن.
این کتاب رو تعداد زیادی از اهالی فرهنگ برای مطاله‌ی نوروزی پیشنهاد دادن. شما هم بذارید تو برنامه‌تون. اگه به ژانر #دفاع_مقدس علاقمند باشید به احتمال زیاد این کتاب رو دوست خواهید داشت.
نشر محترم #شهید_کاظمی این کتاب رو منتشر کرده. این روزها گویا تخفیف هم دارن. کتاب رو می‌تونید از سایت #من_و_کتاب سفارش بدید. 
پ.ن کم پیش میاد با خوندن کتاب بخندم. اما صفحه‌های آخر کتاب یه خاطره بود که باعث شد با صدای بلند بخندم.
شاید برای این روزهایی که درگیر #کرونا هستیم بد نباشه.
        

          سیدمیثم میرهادی همت کرد و چند کتاب را درباره بوسنی و هرزگوین در انتشارات کتابستان منتشر کرد. این کتابها بسیار خواندنی هستند و هوشمندی مترجم در انتخاب آن ها، تحسین برانگیز است.
        

          استاد حمیدرضا منایی در این داستان، خواننده را مقهور داستانگویی و کشش روایت می کند به نحوی که نمی توانی آن را زمین بگذاری و از آن بگذری.