...آرزو می کنم یک زمانی برسد که 《کربلا》 را آزاد کرده باشیم؛موقعی که 《نجف》مان را آزاد کرده باشیم؛موقعی که 《مدینه》را،《مکه》را و 《قدس》 عزیز را رها کرده باشیم؛چرا که این اماکن،نمودار سه چهره اند: کربلای ما و نجف ما دست کافرین[زمان صدام]، مدینه و مکه ما در دست منافقین و قدس عزیز ما در دست ظالمین است؛یعنی سه چهره ای که ما با آن ها در جنگ هستیم.

قرار شد برادران عزیزمان محسن رضایی و صیاد شیرازی به محضر امام شرفیاب بشوند.این دو برادر خدمت امام رسیدند و به ایشان‌عرض کردند که ورود به خرمشهر دارای چنین سختی هاست. ما هرچه پیش بینی می کنیم، می بینیم نیروی ما برای اجرای مرحله نهایی عملیات[آزادسازی خرمشهر] کافی نیست.استحکامات دشمن فوق العاده زیاد است و ما نمی توانیم به او حمله کنیم؛ولی باز در عین حال قادر به تصمیم گیری نهایی هم نیستیم.شما نظر بدهید که ما چه باید بکنیم؟حمله بکنیم یا نکنیم؟ تمام این صحبت ها را که مطرح کردند، امام در جواب آنها فرمودند:《تا توکل تان چقدر باشد!》

گاهی مومنین بدون اینکه ایمانشان را از دست بدهند خیانت می کنند. ما خیال می کنیم خیانت به خدا و رسول و خیانت به انقلاب و خیانت به رهبر،آن وقتی است که انسان بداند خیانت می کند؛نیت کند که خیانت می کنم،بعد اقدام کند؛اینجور نیست گاهی نمیدانی و خیانت میکنی.