یک. به عنوان یک دهه هفتادی که در خانواده‌ای مذهبی چشم به جهان گشوده و همه این سال‌ها خواسته که حزب‌اللهی تعریف شود و آرمان کوبیدن پرچم لا اله الا الله در انتهای افق را داشته، فهم این شدت و عمق از اعتقاد در عبدالله نوری پور (راوی و سوژه کتاب) برایم سخت و حتی ناممکن است.

دو. در شرایطی که خودم و همه دوستان و اطرافیانم در سطوحی از افسردگی به سر می‌بریم نمیتوانم تصور کنم چطور یک نفر در ابتدای جوانی‌اش ۸ سال کیلومترها دور از خانواده زندانی باشد و نه فقط افسرده نشود که آن ۸ سال را تبدیل به ۸ سال رشد و ارتقای خود از هر جهت بکند!

سه. تسلط به زبان انگلیسی، تسلط به زبان عربی، تسلط به اخبار روزانه روزنامه‌های انگلیسی و عربی و فارسی، ختم چندده‌باره قرآن و نهج‌البلاغه همراه با تدبر و نوشتن نکات تدبری، کسب مقام در مسابقات ورزشی، نقاشی‌های مفهومی که در نمایشگاه‌ها شرکت داده می‌شوند، برپا داشتن نماز جماعت و نماز جمعه و.... اینها از جمله کارهایی است که او در زندان انجام می‌دهد و ظاهراً این حجم از فعالیت به مدد همان اعتقاد بند اول محقق شده است.

چهار. معلوم است که در زندان محدودیت زیادی نداشته‌اند. 

پنج.  چند صفحه از کتاب سفید چاپ شده است.

شش. در هر فصل بخش اول به اتفاقات جاری می‌پردازد و بخش دوم از خاطرات دوران انقلاب و جنگ می‌گوید. بعضی جاها فلاش‌بک‌ها گیج‌کننده است و بعضی جاها خواندن ماجرا و جزییات دوره دفاع مقدس حوصله و تحمل بالایی می‌خواهد. 

هفت. درباره اصغر وصالی و مریم کاظم‌زاده هم اطلاعاتی دارد.
          

            تعریف سفرنامه‌های منصور ضابطیان رو زیاد شنیده بودم و فکر میکردم خیلی خوشم بیاد. ولی اونقدر که فکر می‌کردم جذاب نبود. بعضی اطلاعاتش جالب بودن مثل اینکه مراکش اسم کشور نیست و اسم یکی از شهرهای بزرگشونه، بعضی اتفاقا و کاراش جالب بود مثل اینکه گشته بود خبرنگاری که فلان قدر سال قبل درباره یه کافه توی یه شهر مراکش نوشته بود رو پیدا کرده بود و باهاش ارتباط گرفته بود، ولی به عنوان یک ماجرای منسجم، یه چیزی که از کلیتش بشه برداشت خاص و ماندگاری داشت چیزی به من نداد. 
شاید اگه انگیزه قوی‌تری از این سفر داشت یا به دنبال جواب سوالی می‌رفت برام جذاب‌تر بود.
البته کسی که پول و امکان سفر رو داره حق داره بی‌ هیچ انگیزه خاصی به همه جا سفر کنه و خوش بگذرونه. تو رو سننه قربونت برم:)
          

            به نظرم خوندن درباره فرایند شکل‌گیری ایده و فیلمنامه یک فیلم که قبلا دیدی‌اش یا میتونی ببینی‌اش کار جالب و سرگرم‌کننده‌ایه. حالا اگر نویسنده از این فرصت برای آموزش اصول نویسندگی به طور عام و فیلم‌نامه‌نویسی به طور خاص استفاده کرده باشه که دیگه نور علی نوره.
البته اگر اصلا انگیزه حرفه‌ای از خوندنش ندارید و فقط می‌خواین سرگرم بشین، از بخش‌هایی از کتاب باید بپرید و بگذرید.
          

            به نام خدا 

ویولون زن روی پل را می توان به کسانی پیشنهاد کرد که اراده های خود را در ترک چیزی از دست داده اند. آنها که امید برایشان مرده است و نیاز دارند چیزی در جایی به آنها تلنگر بزند . 
راستش را بخواهید خسرو باباخانی را نمی شناختم. کتابش را کسی معرفی کرد و گفت بخوان . من هم روزی به دست گرفتم . روایتی از اعتیاد، بی آبرویی ناشی از اعتیاد، دردی که یک معتاد تجربه می کند اما مخاطب فقط آن را می خواند. تلاش هایی برای ترک و رنج وحشتناک خماری که به شکست می رسد و امیدها و ناامیدها .... بالاها و پایین ها .... تلاش کردم جای خسروی باباخانی باشم اما نمی گویم او را کامل می فهمم . اما برایم رهایی اش لذت بخش بود . اینکه بعد از چندین بار شکست که انسان را به درماندگی آموخته شده می رساند، با جایی آشنا شوی و راهی را برگزینی که تمام درماندگی هایت را جبران کند، بسیار لذت بخش خواهد بود ....
ویولون زن روی پل مرا امیدوارتر کرد. کتابی که می گوید اگر استقامت کنی روزی پیروز خواهی شد . 
اما ویولوزن اشکالاتی هم داشت. مثلا اینکه شاید انتظار می رفت تجربیات بیشتری نقل شود یا آنکه گاهی تاکید زیاد روی راه رفته و کنگره شصت حس رپورتاژ خبری میداد. هر چند که داستانی واقعی و بیوگرافی بود که نمی توان به آن خرده زیادی گرفت .
 برای خواندن پیشنهاد می کنم .