لا به لای صفحه های تاریخ، شخصیت هایی مثل دکتر حسابی پیدا می‌شن که به قدر خودشون (که اصلاً قدر کمی نبوده) پرچم ایران رو پر افتخار بالا نگه داشتن. و البته که با خون دل فراوان، سختی و بالا و پایین های زندگی...  
به نظرم از شخصیت هایی هستن که هر چقدر زندگیشون رو خط به خط بخونی، باز هم به عجیبی و توانا بودنشون عادت نمی‌کنی. 
دومین بار بود که این کتاب رو می‌خوندم و هنوز هم به نظرم تأمل برانگیزه... 
روحشون شاد
      

        به قول آرتور کوستلر در مقدمه آن:
 " این کتاب، از نظر حجم، نه رمان است و نه نوول؛ بلکه قصه‌ است". داستان با اشاره هایی مختصر، سرگذشت شخصیت شوارتسِ یهودی از یک خانواده تقریباً معمولی ( نه متعصب یا صهیونیست)  و دوست صمیمی‌اش کنراد مسیحی از یک خانواده اشرافی را به هنگام جنگ جهانی دوم و استقرار نظام هیتلری در آلمان به صورت یادداشتی کوتاه شرح می‌دهد. 
و تقریباً روال داستان حدس زدنی‌ست تا سطر آخر در صفحه آخر که موجب تعجبتان می‌شود!
هر چند موجز، امّا برای هزارمین بار نابودی انسان ها را هر چند سال ها پس از جنگ (از هر نوع که باشد) نشان می‌دهد و این سیاهی و تلخی که دامن بشر را خواسته یا ناخواسته گرفتار می‌کند، هربار و هر نوع خواندنش؛ میخکوب کنندست...
      

        اولین نکته‌ی چشمک‌زن اثر اینه که توسط بزرگ علوی نوشته شده و روح و داستانِ زندگی‌اش خوندنی و مورد توجهه. 
دومین نکته مثبتش عشقِ روایت‌شده است. 
به نظرم عشق چشم هایش، صورتی از صورت‌های عشق واقعیه. چون بخش بزرگی از حقیقتِ عشق، از خود گذشتگی و سوختنه حتی اگر این از خود گذشتگی به سیاه‌ترین شکل ممکن باشه متاسفانه. 
در عشق فرنگیس و ماکان، حرف ها کم و عمیقه.
قشنگه چون آدم ها وقتی وراج نیستن، با هر حرف زدنی جون به جون‌های همدیگه اضافه‌ می‌کنن. 
هر چقدر آدم احساسش عمیق تر باشه، ساکت‌تر می‌شه. محترم تر حرف می‌زنه. شجاعتش، فداکاریش و صداقت رفتاریش بیشتر می‌شه. 
همونطور که فرنگیس کم و بیش این‌ها رو پیدا کرده بود.
 خشم فرنگیس، عین حالت واقعی عاشقه. 
عاشق انگار دائم روی لبه تیز شمشیر می‌رقصه. همونقدر که سرشاره از دوست داشتن، می‌تونه متنفر و در حالت انزجار باشه.
با خودش همش در جنگ و جداله
جدال عشق و جنون یا آسیب و بیزاری...
مرکز میدان داستان چشم‌هایش، عواطف یه آدم ایستاده. با تمام بالا و پایین شدن تفکرات و نوسان احساسات طبیعی‌اش. بماند که چقدر نویسنده عواطف یه انسانِ "زن" رو با تموم ناکامی ها و آرزو هایش دقیق توصیف کرده...
 
فقط تکرار مداوم بعضی جمله‌ها در طول داستان، نفعی نداشت و یکم بخش اول کند جلو رفت.
راجع به شخصیت‌ها خیلی توضیحات ریز نداده. این هم مثبته هم منفی. 
مثبت چون تخیل خودت به کار می‌افته،
منفی چون ممکنه دقیق داستان رو نفهمی.

مهم تر از همه‌ی این‌ها
 اثر با این نثر روان و متفاوت در زمان خودش، سال ۳۰ تا ۳۱ نوشته شده! عملاً از عوامل شهادت دهنده درباره خاصیت قلم بزرگ علوی همینه. 
با این حال تامل برانگیز ترین نکته اینه که خودش فکر می‌کنه هیچوقت نویسنده نشده و ناکام مونده. و عنوان نویسنده و نویسندگی را والا تر و پرافتخار تر از این ها می‌دونه!
چه تواضع عجیب و غریبی! 
چه "درّ نایابی" در زمانه امروز ما...

      

        رویای یک عمارت فرعونی، ۱۷ داستان کوتاه با محوریت روز‌های تاریک ستم‌شاهیه.
تقریباً یا به سختی‌هایی که یه مبارز باهاش دست و پنجه نرم می‌کنه پرداخته یا به شکنجه‌ی مبارز. 
من به شخصه سه تا از این داستانک‌ها رو بیشتر از همه پسندیدم. 
هیچ‌وقت با خودم به نتیجه نرسیدم که کتاب‌های داستان کوتاه به جز داستان کوتاه‌های جلال آل‌احمد رو میشه به کسی پیشنهاد کرد یا نه؟! و کلاً به نظرم خیلی موضوعی هستش که میتونه کم کیفیت یا بالعکس کار بشه.
 در هر صورت توی این کتاب، خاطرات موتور سیکلت، همین نزدیکی ها و بازجو؛ به نظرم حس و حال واقعی قلب و زندگی انسان رو انتقال دادن. 
خود داستان اصلی که رویای یک عمارت فرعونی بود، یکی از عجیب ترین‌هایی هستش که خوندم. هم موضوع اصلیش، هم چینش جملات، هم کلماتی که انتخاب شده.
 خصوصاً اینکه به شکل یک هذیون نوشته شده و این، مخاطب و طرفدار های خودش رو می‌طلبه.


      

        امروز ۲۲ مرداد روز بزرگداشت سلمان فارسی هستش.
کسی که برای ما ایرانی ها شخصیت بسیار مهم و تاثیر گذاری توی تاریخ اسلام محسوب می‌شن. 

سلمان ما، رمانی راجع به روزبه زرتشتی زاده‌ی مسیحی‌شده‌ی تازه مسلمانه. شرح روز های کودکی تا زمان اسلام آوردنشونه.
ساده، جمع و جور و روانه.

میتونست شخصیت پردازی و تصویر پردازی دقیق تری درباره مکان و زمان و آدم ها داشته باشه. غیبت یکسری اطلاعاتی که وجودش ضروریه برای رمان و داستان، حس می‌شد.  امّا در حالت کلی نکته مثبتش اینه که باطن حقیقت‌جو و پاک سلمان رو نشون داده و توصیف کرده. جوری که با خودت میگی الحق که پیامبر ص در وصفش گفتن: سلمان منّا أهل البيت...



      

        ۱. این اثر جمع آوری بعضی سخنرانی های آقای خامنه‌ای درباره کتاب، نقد و توصیه های ایشان درباره شرایط نویسندگی و کتاب و کتابخوانی در جامعه ایران است. حقیقتاً نشستن پای نصایح کسی که انواع کتاب از کتاب های سیاسی و اجتماعی و تاریخی گرفته تا رمان و قصه سال هاست در دستش می‌رود و می‌آید، خوانده می‌شود و نقد می‌شود و با آن عجین است؛ لطف دیگری دارد.
 ۲. مطلب کتاب به صورت تیتر های متوالی با پاراگراف های حداقل ۵/۶ خطی آورده شده. 
۳.  با خواندنش دقت نظر و سلیقه و دغدغه مندی شخص ایشان را مشاهده می‌کنید.
۳. یک ستاره کم شد به خاطر اینکه یکسری از پاراگراف ها حرف ها تقریباً تکرار می‌شد و آوردن بعضی از آن جملات ضرورتی نداشت. 


      

        به نظرم یکی از زیبا ترین سیر های داستانی رو داره. نفس، به قشنگ ترین شکل ممکن سادگی و معصومیت بهار رو که دخترکی کوچک، خیالباف و در آستانه‌ی بلوغه؛ توصیف می‌کنه. شما با تموم بچگی ها و بازیگوشی های بهار همراه می‌شید، قصّه های خیالی و رویاپردازی هاش رو با دقّت دنبال می‌کنید و دلتون قنج می‌ره. در آخر هم با سرنوشتش بند دلتون پاره می‌شه...
کتابش به همون قشنگی فیلمشه، فقط یکسری جزئیات متفاوت دارن. یکسری چیزا توی کتاب هست که توی فیلم نیست و برعکس. 

      

        ایده جذاب، متن روان و حس بعضی روایت هاش وصف نشدنی. 
خط به خطش نشون میده امام حسین ع برای همه است و قلبم موقع خوندنش با تک تک روایتگر ها روضه ها رو زندگی کرد..
      

        با خوندنش جور دیگه ای دلداده‌ی حضرت عباس (ع ) و حضرت ام البنین (س) می‌شوید..
رحمت خداوند به ابوالفضل زرویی نصرآباد 
      

        یک داستان کوتاه، درباره اتفاقات عجیب و غریبی که برای یک طلبه چند روز مانده به مراسم عروسی اش می‌افتد. 
آدم ها، احساسات و صحنه های با صفایی رو روایت کردن.
 به نظرم یکم سیر اتفاقات معقول نبود یا حداقل وقتی اینطوری پشت هم و نزدیک به هم اتفاق افتادن، تاثیرشون کم شده بود.
همینطور پایان بندی داستان مبهم بود‌.
      

        الی، روایت سفر خانومِ نویسنده به لبنان و سوریه و حدود اشغالیه. توی این سفر فائضه غفار حدادی مهمان خانواده‌ای فلسطینی می‌شه که به خاطر در بند بودن وطن، لبنان دورهم جمع شدن. توی کتاب شاهد میزبانی جانانه خانواده آنها و توصیفات روان و دلچسب هستید. 
من همیشه جذب خلاقیتشون توی انتخاب جمله ها و عنوان ها میشم. از زاویه‌ی دید و روایت منحصر به فردشون هم نمیشه چشم پوشید. 
 با خوندنش تقریبا یکسری چیز های کلی درباره لبنان میشه فهمید..


      

        سفر  سرخ
 روایت یک زندگی مجاهدانه به معنای واقعی به دور از هرگونه شعار. یک شیعه واقعی امیرالمونین (ع) که از لحظات مبارزه روزای انقلاب تا ثانیه انفجار و سوختن پیکرشون در دشت هویزه آیه های قرآن و خط به خط نهج البلاغه نبض و دستور و شیوه زندگیشون بوده. 
نصرت اللّه محمود زاده قلم روان و توصیفات قابل تصوری داره. 
از انس شهید با قرآن، مسئولیت پذیری بی حد‌ و اندازه، دغدغه مندی و دلسوزیشون برای اسلام، انقلاب، رفاه و آسایش مردم بگیرید تا غریب موندن توی دشت هویزه و ظلم بنی صدر در حق نیرو های مردمی و به خصوص رزمنده‌های علمیات نصر که تقریباً اولین عملیات رسمی ایران در جنگ تحمیلی بوده و در آخر مقاومت عجیبشون تا آخرین لحظه و شهادت عزت‌مندانه... 
همه‌ی این ها رو  محمود‌زاده روان و ساده به صورت داستانی توصیف کرده طوری که از نوجوانی سید‌حسین علم‌الهدی تا آخرین نفس های ۲۲ سالگی این سفر سرخ با او همراه می‌شید. 
البته با این یادداشت کوتاه نمیشه حق مطلب شهید علم الهدی رو ادا کرد. باید خوند و گریه کرد...