اگه دنبال یه کتاب امیدبخش روانشناختی هستید بهتون پیشنهادش میکنم. خودم دوستش داشتم ولی آخراش دیگه یکم کسل کننده شد در کل قشنگ بود. 
      

        دوستش داشتم ولی حس کردم یه کم ناگهانی ماجرا تموم شد توی جلد اول توی کتابخانه ارواح ماجرا خیلی بیشتر جریان داشت ولی بازم جوّش رو دوست داشتم. 
      

        کتاب خیلی قشنگی بود و در عین حال غمی داشت که میتونه قلبتون رو مچاله کنه. با اینکه فضای داستان مربوط میشه به حیوانات اما میشه اتفاقاتش رو تطبیق داد با اتفاقاتی که برای خودمون در سرتاسر دنیا میفته. این کتاب خیلی واضح نشون میده طمع میتونه از یه شورش شروع بشه و تا جاهای زیادی پیش بره. همونطور که خوک ها اول هدفشون فقط یک شورش بود و اینکه انسانی در مزرعه شون نباشه ولی در آخر داستان میبینید که خوک ها با انسان ها سر یک میز نشسته و غذا می خورند. آخری جمله کتاب همینقدر غمناک تموم میشه:«اکنون دیگر این سوال که چهره خوک ها چه تغییری پیدا کرده است بیهوده بود. حیوانات بارها و بارها به چهره خوک ها و انسان ها خیره شدند اما دیگر نتوانستند فرقی بین آنها ببینند.» 
      

        کتاب باحالی بود، دوستش داشتم یه هیجان شیرینی داشت داستان و آدمو کنجکاو می کرد بقیش چی میشه. 
      

        به نظرم کتاب مضمون جالبی داشت و میشه گفت  روانشناختی بود. میخواد بهمون یاد بده که ما لازم نیست همیشه بی نقص مطلق باشیم این نقص هامونه که ما رو میسازه و همچنین میخواد بگه که تا آخرین لحظات زندگیمون بی نهایت احتمال وجود داره برای تغییر دادنش پس هیچ وقت نباید امیدمون رو از دست بدیم.