البته من ترجمه ی خانم فرزانه حاج خلیلی از نشر میلکان رو خوندم که متاسفانه در سایت موجود نبود
این کتاب برای بسیاری از ما ایرانی ها به سبب نوع تربیتمان که سمت و  سویی کمال گرایانه دارد مثل آب روی آتش است.
نویسنده هنرمندی به خرج داده و از مفهومی غیر قابل لمس در ذات فرهنگ ژاپن کتابی چنین کاربردی خاق کرده است
وابی سابی برای هر کسی متفاوت است چرا که هریک از ما جهانی را به صورتی مختلف تجربه میکند
وابی یعنی یافتن زیبایی نهفته در سادگی غنای معنویت و آرامشی که پی فاصله گرفتن از دنیای مادی حاصل میشود
سابی مربوط به زمان است به این معنا که همه چیز رشد میکند نابود میشود و گذر زمان ماهیت بصری همه چیز را تغغیر میدهد 
نویسنده برای اینکه بتواند این مفهوم را به خوبی منتقل کند از تجربیات خودش در ژاپن میگوید و باعث میشود به شکلی گسترده تر با سبک زندگی ژاپنی آشنا شویم و تصویر احتمالی مان از ژاپن که همان مردان و زنان خسته از کار بیش از حد است تغییر کند
        

                مدت زمان سفر نویسنده کوتاه هست و همین سبب شده است که دید کاملی از زاپن  به مخاطبش ندهد اما به دلیل قرار گیری نویسنده در یک موقعیت خاص(سالگرد فاجعه هیروشیما) یادداشتهایش ارزشمند میشوند نویسنده سعی میکند تصویری از امروز ژاپن به مخاطبش نشان دهد که البته این تصویر خیلی هم خوش ایند نیست...