طبابت در این مملکت یکی از حیرت‌انگیزترین پدیده‌های تاریخ بشر است. می‌پرسند:"شغل ایشان چیست؟" جواب می‌دهد:"دکتر است، دکتر." می‌گویند:"خوب... پس الحمدللّه درآمد خیلی خوبی دارد." چیزی که مطرح نمی‌شود این است که:"پس زندگی‌اش را وقف بیماران‌ و مردم علیل این آب و خاک کرده..." و امثال این حرف‌های مسخره‌ی احمقانه‌ی قدیمی!

من می‌گفتم ما سرزمین غریبی داریم... اگر آن را بشناسی حتماً عاشقش می‌شوی _چه باسواد باشی چه کم‌سواد، چه روشنفکر باشی چه غیرروشنفکر... هرچه باشی، طبیعت پرشکوه و عظیم این سرزمین تو را به زانو در می‌آورد و با تمام وجود جنگیدن به خاطر آن را به تو می‌آموزد. از پی دیدن و شناختنش دیگر نمی‌توانی در مقابل آن بی‌تفاوت بمانی، دیگر نمی‌توانی نسبت به آن غریبه باشی و به آن فکر نکنی، نمی‌توانی چمدانت را ببندی و خیلی راحت بگویی: می‌روم آمریکا، می‌روم جایی که کار و مزد خوب وجود دارد، می‌روم و خودم را خلاص می‌کنم. نمی‌توانی زخمش را زخم خودت ندانی، دردها و غصه‌های مردمش را دردها و غصه‌های تن و روح خودت ندانی، گل‌هایش را گل‌های باغ و باغچه‌ی خودت ندانی، کویر و دریا و کوه‌های برهنه‌اش را عاشقانه نگاه نکنی، در بناهای مخروبه‌ی قدیمی‌اش، روان جاری اجدادت را نبینی، صدای آب‌های مست رودخانه‌هایش را همچون صدایی فراخواننده از اعماق تاریخ حس نکنی، و نمی‌توانی برای بازسازی‌اش قد علم نکنی، پای نفشری، یکدندگی نکنی و فریاد نکشی... نمی‌توانی، نمی توانی...

ایران را سخت و بی‌حساب دوست داشتن، محکومیت من است؛ همه جای ایران و همیشه‌ی ایران را.

مرد برای زندگی کردن باید رنج بکشد...