داستان در ابتدا شروع قوی داشت توصیفات مربوطه و... خیلی خوب بود.
تا اینکه نویسنده افتاد روی دور اضافه گویی و توصیفات و مکالمات بی مورد و دیگه یه جاهایی واقعا آدمو کلافه می کرد تا اینکه در نهایت از صفحه سیصد به بعد به نظرم داستان تازه شروع شد؛(
شخصیت پردازی هم در بهترین حالت معمولی بود.
نسبت به جلد اول هیجان کمتری داشت و  بخش جنایی ماجرا به نظرم توی جلد اول خیلی بهتر ساخته و پرداخته شده بود.
        

          همه چیز در زندگی مهم است حتی اگر خیلی کوچک و ناچیز باشد.همیشه باید به تک تک لحظه های زندگیمان فکر کنیم ،صادقانه همه احساسات خود را در نظر بگیریم و مشکلات را تحلیل کنیم تا مانع خوشبختی خود نشویم .
کتابخانه نیمه شب شما را به دنیای جادویی وارد میکند.جایی میان زندگی و مرگ ،کتابخانه ای بی انتها وجود دارد که داستان واقعی هر فردی در ان منعکس شده است. تصورکنید در این کتابخانه حق انتخاب یک زندگی را داشتید ، چه می‌کردید و چه چیز هایی در زندگی کنونی تان را تغییر می دادید ؟ 
کتابخانه نیمه شب داستان دختری را روایت می‌کند که با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کند ،اما با ورود به یک کتابخانه جادویی نگاهش به زندگی تغییر می‌کند.او این انتخاب را دارد که زندگی کنونی اش را با زندگی جدیدی عوض کند.
        

          این کتاب کلی تصورات من رو از فلسطین و قدس تصحیح کرد..به نظرم پشبند این کتاب باید متاستاز اسرائیل رو خوند.
        

          سفرنامه سرزمین فلسطین به صورت کمیک
از زبان یه فرانسوی کانادایی یه جورایی سکولار 
خیلی جهت گیری خاصی نتونستم توش پیدا کنم روزمره هاش از دو طرف(فلسطینیان و صهیونیستها) و تعریف می کنه.

نقطه قوتش هم روابط بدون محدودیتش( یا با حداقل محدودیت) با اسرائیلی هاست که می تونه یکسری مسائل بدون واسطه بیان کنه.

من کتابی در مورد فلسطین نخوندم، الزاما این هم مطالب زیادی شرح نداده اما کلیدواژه زیادی توش وجود داشت که بر اساس اون تونستم کلی مسئله از دل فلسطین بفهمم.
انواع و اقسام گرایش های یهودی و مکان های مختلف و جالب درون فلسطین و روابط بین آدم ها با ادیان مختلف و...

و در انتها اخباری که این آقای سکولار بدون جانبداری از طرف خاصی به من داد  با اخباری که از جمهوری اسلامی جانبدار به دست آوردم تداخل نداشت🙂
        

          شرحی است از سفر معصومه صفایی راد به بوسنی هرزگوین و شرکت در مارش میرا. مارش یعنی پیاده‌روی و میرا به زبان بوسنیایی یعنی صلح.

*این راه‌پیمایی هرسال به یاد ۸۰۰۰ قربانی نسل‌کشی سربرنیتسا بین هشتم تا یازدهم جولای برگزار می‌شود و آدم‌های مختلف از ملیت‌های مختلف و ادیان و مذاهب و عقايد متفاوت در این راه‌پیمایی ۱۱۰ کیلومتری شرکت می‌کنند.*

کتاب جالب و خواندنی بود و نکات تازه‌ای را یادم داد: اگر ضعیف باشی، به تو حتی فرصت نفس کشیدن هم نمی‌دهند....

*نکته‌ی بسيار غم‌انگیز این است که مردان بوسنیایی با اعتماد به سازمان‌های بین‌المللی اسلحه‌شان را زمین گذاشتند و شدند طعمه‌ی چرب و نرم برای صرب‌ها.*

صرب‌ها در این ۳ روز مردها را کشتند و به قصد پاک‌سازی قومی زنان و دختران را اسیر کردند و......

با فشار آمریکا و سازمان‌های بین‌المللی صلحی به نام صلح دیتون به مردم بوسنی تحمیل شد که در طی آن به صرب‌ها حتی از قبل از جنگ هم سهم بیشتری رسید. 
طبق این پیمان صلح نیروهای ایرانی مجبور شدند خاک بوسنی و هرزگوین را ترک کنند. اما مردم بوسنی هنوز خاطره‌ی خوشی از امام‌خمینی و نیروهای ایرانی دارند و می‌پرسند در این سال‌های بعد از جنگ کجا بودید؟

*با خواندن این کتاب چه‌قدر هوس قهوه و پیتا کردم. دلم می‌خواهد بروم بوسنی و هرزگوین قهوه بخورم با پیتا؛ همان غذایی که خانم‌های بوسنیایی خیلی خوب بلدند بپزند!*

روایت‌گری خانم صفایی‌راد و نوع نگاهشان به مکان‌ها و آدم‌ها را دوست دارم و احساسات جاری در کتاب را با تمام وجود دریافت می‌کنم. گاهی می‌گریم و گاهی می‌خندم. اما درنهایت می‌دانم که بدون رفتن به آن مکان لذت سفر را چشیده‌ام.

        

          چندسال پیش که تهران تو یه مرکزی فعالیت داشتم‌
داستان شهید محمد معماریان رو تو یه مجله خوندم خیلی هم اتفاقی...‌
اون لحظه مو به تنم سیخ شد‌
برگه رو از  تو مجله جدا کردم
و نصب کردم به تابلو اعلانات اون‌مرکز

بعدش دوستان فرهنگی فعال اونجا پرسون پرسون اومدن سراغم که شما این برگه رو نصب کردی؟‌
جواب دادم: بله‌
رفتن سراغ مادر شهید و  سال ۹۰ یا ۹۱ بود 
تو همون مرکز یادواره شهدای قم برگزار شد.
از مادر شهید معماریان هم دعوت به عمل اومد و
توفیق دیدار از نزدیک با مادر شهید هم نصیب ما.

مادر داستان رو تعریف می کرد اما پرصلابت
ما اشک می ریختیم و اون ایستاده بدون لرزش تو صداش
چون به محمدآقا قول داده بود هیچ وقت تو انظار براش گریه نکنه ...

به جرات میگم اگه حرفای مادر شهید رو تو اون مراسم از زبان خودش نمی شنیدم داستان کتاب رو باور نمی کردم...‌‌
اونجا بود که این سوال تو ذهنم حک شد چرا از این داستان یه کتاب نمی نویسن
من برای شهید محمد معماریان، برای طهارت روحش، برای آقایی اش و این که نداریمش گریه کردم‌
من برای دلتنگی های مادرش گریه کردم...‌
‌
کتاب رو بخوانید
حکم جلای روح داره
سطح زنگ زده ی دل رو صفا میده‌
و البته مراقبه بعدی هم لازمه

و تا ابد سلام بر شهدا و مادران چشم انتظارشان...
        

          نسبتا مفید و کاربردی
        

          ناشر با حذف رنگ زرد از چاپ کتاب، آن را نفله کرده. حیف متن به این خوبی! :-/