کاش شاملو به فکر ترجمه نمی‌افتاد.
یا کاش بعدش یه مترجم دیگه به فکر ترجمه‌ی این می‌افتاد.
یا حداقل توی چاپ بعدی، کلماتی که بی‌جهت ترجمه نشدن و توی پانویس اومدن رو جایگزین کنین. چرا من که آلمانی بلد نیستم باید یادم بمونه پنجاه صفحه قبل معنی فلان کلمه‌ی آلمانی رو توی پاورقی نوشته بودی؟
      

        آخه چرا یهو این همه مرگ؟😭😭
      

        راستش من از اریک امانوئل اشمیت انتظار بیشتری داشتم. این کتاب یه کمی ناامیدم کرد.
تا حدی کلیشه‌ای بود یه جاهاییش. که خب شاید زمان انتشار کلیشه‌ای نبوده و الآن اینجوری به نظر میاد.
اما باز هم تیکه‌های جالب داشت.
در مجموع با توجه به کم بودن تعداد صفحاتش و روون بودنش، خوندنیه به نظرم.

      

        واقعا دوستش داشتم. موراکامی راحت تر از بقیه ی نویسنده توجه من رو متمرکز نگه می‌داره.
      

        کشش داشت و روون نوشته شده بود و همذات‌پنداری من رو برمی‌انگیخت، با اینکه تا اواسط کتاب از شخصیت اما اصلا خوشم نمیومد =)))))
      

        خوندن این کتاب سخت بود. و خیلی طول کشید برای من. وسطش هم رهاش کردم و رفتم سراغ کتاب‌های دیگه اما دوباره برگشتم و تمومش کردم.جالب بود. دیدن ذهن انسانی که از لحاظ روانی ناسالم حساب می‌شه واقعا جالبه.
      

        اولین رمان بلندی که بعد مدت‌ها تونستم بخونم.
از طنز ریزی که داشت واقعا لذت بردم. همینطور نیمچه فضای تاریخی ای که یه جاهایی داشت.
ترجمه هم به شدت روان بود.
راضی بودم در کل. خوندنش خوش گذشت.
      

        دردناک. و روان و قابل لمس.
از مغازه تا خونه توی مترو خوندمش.
      

        نمی فهمم کتاب دقیقا میخواست چه چیزی رو بهم نشون بده.
هر چند زبون روایت گری خوب بود، و دلیل اینکه ادامه دادم کتاب رو، همین روایت گری بود به همراه کنجکاوی. کنجکاوی از اینکه نویسنده من رو به کجا می‌بره و چه اتفاق میفته.
فکر میکنم کتاب میتونست جای بهتری تموم شه.
دو صفحه ی آخر برام واقعا جالب بود
      

        جستارهای اول و سوم جالب تر بودن.
جستار دوم هم تصویرسازی ذهنی جالبی داشت برام.
جستار چهارم برای من که اطلاعاتم راجع به تنیس کمه، خیلی جالب نبود حقیقتش.
      

        خیلی جالب بود، اما یه جاهایی با اسم های مختلف و زیاد و ارجاعات خیلی زیاد، آدم رو گیج می‌کرد. که خب چیز عجیبی برای کتاب های فلسفه نیست. ولی میتونست روون تر نوشته بشه.
      

        توی ۵۵ صفحه، خیلی خوب احساسات رو منتقل کرد. زبون فردریک بکمن رو دوست دارم. پیچیدگی ها رو ساده و لطیف مینویسه.
      

        At first, i thought it was a normal romantic story, but then i realized that this book is everything but ordinary.
I loved its massage.
The book is very smooth. Easy to read. If i had enough money, i would buy a copy for every girl i know.
      

        اگه کسی ازم بخواد داستان این کتاب رو تعریف کنم، یه تیکه هایی رو نمیتونم بگم. مثلا حس میکنم خیلی چیز بیشتری راجع به جانی واکر میتونستم بفهمم ولی نفهمیدم.
اما در نهایت، خیلی لذت بردم از این کتاب، حال و هواش رو دوست داشتم به شدت. یه جاهایی چیزای عجیبی داشت که نمی‌فهمیدم چرا یه نویسنده باید به همچین چیزی فکر کنه حتی. ولی با این وجود بازم جذابیت کتاب میچربه.
اگه یه روزی حوصله کنم، دوباره میخونمش که بیشتر متوجه داستان بشم، ولی الآن کتاب های نخونده ی زیادی دارم.
      

        I grow up reading these books.