حال و هوای غریب اما آشنایی داشت.  یک‌سالی بود که این کتاب را امانت گرفته بودم اما طلسم‌ نخواندن‌ش همین چند روز پیش شکست.  می‌توانم بگویم تا حدی دل‌نشین و روان بود. احتمالاً ذهن‌تان درگیر جملات کتاب بشود، اما فکر نمی‌کنم در میان آن‌ها گیر بیوفتید و پیش نروید.
      

        یک نمایشنامه‌ی  تراژدیِ مختصر و به قول مترجم اقتباسی شهری و مدرن از نمایشنامه کلاسیک مدئا؛ داستانی درباره عشق، انتقام و البته نقد دنیای سرمایه داری .
نمی‌دانم به‌خاطر تعداد کم صفحاتش بود یا حال و هوایش، چون  با اینکه جالب بود، اما آن‌طور که می‌خواستم به دلم ننشست.
      

        آبنبات نارگیلی هم مثل آبنبات‌های قبلی شیرینی‌های خودش را داشت، فضایی صمیمی با طنزی (غالباً) دلنشین و  البته اندکی چاشنی تلخ گذر زمان... :) 
این کتاب در کنار همراه کردن ما با شخصیت های اصلی داستان، فضای سیاسی-اجتماعی دهه ۷۰ را هم برایمان به تصویر می‌کشد.