سینما رمان برای نوجوان‌ها(وحتی بزرگ‌تر‌ها 😊) خیلی جذابه، بخصوص اگه داستان قوی و پرکششی داشته باشه. کتاب رو وقت نوجوانی خوندم، تجربه‌ی لذت بخشی بود. 
چون بخش زیادی از کتاب با تصویر پیش میره، سرعت خوبی داره و کند و کسل کننده نیست.
کل کتاب و به خصوص ایده و شخصیت اصلی، به عنوان یک کتاب جالب و دوست داشتنی به یاد آدم می‌مونه.
واقعا کتاب خاصی، و البته ممکنه سلیقه‌ی  هرکسی  نباشه.
          

            « همه‌ی ما در زندگی خود به افرادی نیاز داریم تا در لحظات سخت و جان‌کاه در کنارمان باشند.»

بخشی از کتاب
          

            تلخ، تلخ، تلخ
بدون هیچ روایت خاصی، فقط دست نوشته هایی معمولی که البته میشه از توش چیزهایی لمس کرد، حرفهایی را نوش کرد، اما در کل کتاب خاصی نیست
اگر فصل آخر که تصویر سازی های دختر جناب صدر و روایت کوتاه او از این دوران نبود، یک ستاره بیشتر به آن نمیدادم
          

            کتاب عزیزجان  از اون کتاباس که میشه ازش حرفای قشنگ شنید:))
در واقع وصف این حالته که *آدم میخواد بگه دوستت دارم اما نه با گفتن مستقیم جمله ی دوستت دارم*
کتاب رمان و داستانی نیست و یه حالت دفترچه خاطرات عاشقانه داره (شاید) یا حتی نامه های کوتاه به یار!

 به نظرم رده ی سنی کتاب باید بزرگسالان باشه و در کل من خیلی خیلی دوستش داشتم و هر صفحه ش باعث میشد ذوق کنم از شیرینی کلمات و حرف ها:))
اگر یاری دارید توی زندگیتون خوندنش رو قطعا پیشنهاد میکنم:))
          

            نگاهی به  کتاب "یک شاعر به فروش می‌رسد"
جامعه‌ای را به تصویر می‌کشد که هنر و ادبیات در آن تبدیل به کالا شده‌اند و اگر کسی از این قاعده پیروی نکند، محکوم به انزوا است. حالا که پول همه‌چیز را تعیین می‌کند، هنر و ادبیات نیز ناگزیر به این ورطه‌ی هولناک در می‌افتند؛ اما چه اتفاقی می‌افتد اگر شاعری به این وضعیت تن ندهد؟ آیا سرنوشتی جز انزوا و فراموشی در انتظار اوست؟
کتاب یک شاعر به فروش ‌می‌رسد داستان شاعری است که نمی‌تواند به قواعد حاکم در مجامع هنری تن دهد؛ مجامعی که اینک پوک و توخالی شده‌اند و فقط پرگویی و ادعاست که از دل آن‌ها برمی‌آید. اعضای این مجامع نه دست به خلق آثار هنری می‌زنند و نه کنشی تأثیرگذار انجام می‌دهند؛ بلکه فقط به فکر ظواهر و تعریف و تمجیدهای اغراق‌آمیز از یکدیگر هستند.
استاد شاعر، دوری از این مجامع را به هرچیزی ترجیح می‌دهد و در عوض، همراهی و هم‌زبانی با افراد ساده و بی‌آلایش را از هرچیزی دوست‌تر دارد. او کسی است که فساد و تباهی را احساس می‌کند و سعی دارد از آن دور باشد. پوزخند او به مجامع هنری و اعضای آن‌ها، نشانگر آگاهی و رنج اوست؛ رنجی که در هر وجدان پاکی، بیدار است.
با همه‌ی این احوالات، زندگی کاملاً دور از قواعد و ارزش‌های تباه، امکان‌پذیر نیست. استاد شاعر هم ناگزیر گاهی در این دام می‌افتد. او تا زمانی که دربند فرزندش بود، نمی‌توانست آنطور که باید، به عصیان علیه این تباهی برخیزد؛ اما وقتی مرگ پسر رخ داد، روح او نیز از زندان تعلقات رها شد و توانست به هر آنچه قید و محدودیت در جامعه بود پشت پا بزند. او با از دست دادن آخرین اتصال خود با جهان، به عارف سالکی تبدیل شد که دیگر نمی‌توانست از قواعد حاکم پیروی کند و می‌بایست علیه آن‌ها طغیان می‌کرد.
در بخشی از داستان "یک شاعر به فروش می‌رسد" می‌خوانیم: صدای گلی شکننده‌تر از همیشه است. به نظرم می‌رسد که او هم چشمانش را بسته و سرش را پایین انداخته است. انگار از گفتن چیزی که در ذهن دارد خجالت می‌کشد. می‌گویم: بفرمایید گلی خانم! ... قول می‌دهم سؤال شما هر چه باشد... صادقانه جواب بدهم.
پس از مکثی طولانی و با صدایی لرزان می‌پرسد: شما اگر مجبور نبودید... بازهم مرا برای زندگی انتخاب می‌کردید؟
حالا می‌توانستم دلیل لرزش صدای گلی را بفهمم و حالش را موقع پرسیدن سؤال درک کنم. پرسش سختی بود و پاسخ دادن به آن دشوارتر.
همه بدنم داغ شده بود. می‌توانستم قطره‌های عرق را که از پیشانیم بیرون می‌زد حس کنم. باید چه جوابی می‌دادم. قول داده بودم حقیقت را بگویم؛ باید می‌گفتم بله!... ولی به جای گفتن این سه حرف ساده... سکوت کردم.
گلی گفت: قول دادید صادقانه جواب بدهید.
- بله!
الآن، اگر گلی سرش را بلند می‌کرد و قیافه‌ام را می‌دید، همان تصویر کج‌وکوله یک مرده تازه از گور درآمده خیس عرق را می‌دید. کاش خانم... باغی... یا هر کس دیگری وارد می‌شد و این سکوت آزاردهنده را می‌شکست. کاش وقتی چشمانم را باز می‌کردم، گلی آنجا نبود و من متوجه می‌شدم این سؤال و جواب در رؤیا... در خواب رد و بدل شده است. ولی وقتی چشم‌هایم را باز کردم، گلی روبه‌رویم نشسته بود و زل زده بود به من! دوست داشتم بپرسم «گلی خانم... شما چطور... اگر اختیار با خودتان بود ... حاضر می‌شدید با من ازدواج کنید؟»... گلویم خشک شده بود و توان حرکت دادن زبانم را نداشتم. نمی‌دانستم لبخندی را که روی لبان گلی بود چه تفسیر کنم؛ لبخند تلخ، لبخند تمسخر، لبخند ناامیدی، لبخند تنفر، لبخند عصبانیت... نمی‌دانم چرا... ولی حس می‌کردم لبخند شادی نیست!
    بر گرفته از :     https://www.ketabrah.ir/go/b64291
          

            هستی را دیشب تمام کردم. از اینکه قصه زود به سر رسید، ناراحتم. شیفته‌ی شخصیت خاله نسرین شدم. و رازی که چهره‌ی پدر را برایمان عوض کرد. 
فرهاد حسن‌زاده را دیر کشف کردم. چقدر بازی‌هایش با حروف لذتبخش بود. برقونت قرم./ خالت حوبه؟
توصیف عالیِ عالی. شخصیت‌پردازی عالی‌تر. پایانِ به‌یادماندنی:(
          

            شاهکار ناتمام عالیجناب گوگول به حق یکی از کلاس های درس شناخت روسیه و نظام فئودالی روسیه تزاری در نیمه اول قرن نوزدهمه.
هیچی نمیشه گفت فقط باید خوند و لذت برد و یاد گرفت.
متاسفانه ترجمه ای از زبان روسی از این رمان موجود نیست و من ترجمه آقای پرویز شهدی رو خوندم که البته علیرغم ترجمه از زبان واسط یعنی فرانسوی ، باید گفت نثر روون و ترجمه ای خوب داشت.
ای کاش امثال سروش حبیبی ، آبتین گلکار و حمیدرضا آتش برآب روزی سراغ ترجمه این اثر از زبان اصلی برن.
          

            وقتی این کتاب رو شروع کردم نمیدونستم دقیقا دارم یه چیزی رو میخونم که همیشه دوست داشتم در موردش بدونم.من همیشه دوست داشتم بدونم که وقتی میگن دموکراسی دقیقا از چی حرف میزنن و چون با این مسائل بیگانه ام هیچوقت پیگیری نکردم.اما با مطالعه این کتاب کاملاً معنی دموکراسی رو متوجه شدم.فقط موندم این کتاب چه جوری مجوز چاپ گرفته.هنوزم از خوندنش شوکه م.راستش اوایل که خوندنش رو شروع کردم به دلیل پاورقی یی که نویسنده برای کتاب نوشته بود حوصله م سر رفت ولی آخرش به قول معروف کیش و مات شدم.
          

            گاه خواندن انگار با یک مهدی شجاعی دیگر روبرو می‌شوی. نویسنده‌ای مشهور به خلق رمان‌های آیینی که این‌بار قلمش سمت سیاست می‌چرخد. و چه زیبا چرخشی. 
به پیشنهادی دست گرفتمش. ۳۵ صفحه اول منعم می‌کرد از ادامه دادن، اما کشف ماجرا جذبم کرد به خواندن. و ماجرا شروع می‌شود. ماجرایی شگرف که دست به قلمم کرد برای بُلد کردن واژه‌ها، جمله‌ها و ....
زبان داستان طنز است. طنزی تلخ براساس واقعیت برای معرفی حکومت‌های دموکرات. 
دموکراسی تعریف شده در این اثر نه به نفع مردم که باب میل حاکم است. حاکمی بسیار سخنور که برخلاف داشتن نقص عضو شدید عقلش درست و دقیق کار می‌کند.‌ حاکمی که توجیه خوب می‌داند و در تفسیر قهار و مسلط بر تناقض‌گوییست. و قوانینی وضع می‌کند که مردم به راحتی می‌پذیرند:
- دروغ گفتن هنر است. هنری که از عهده هرکسی ساخته نیست.
-دزدی کار زشتی است، مگر برای اهداف متعالی.
- ...
در واقع همین تناقض‌گویی‌های حاکم به‌عنوان شخصیت اصلی داستان است که خواننده را تا آخرین سطر کتاب با خود همراه می‌کند. 

حرف و نقد و نظر بسیار است به اندازه ۲ جلد کتاب شاید هم ۳ جلد.  پس من سکوت می‌شوم تا شما خواننده باشید. 
          

            این کتاب با بقیه ی کتاب های نویسنده زمین تا اسمان متفاوت است، طنز سیاسی، انتقادی یا به زبان ساده نسخه ی داخلی مزرعه ی حیوانات از نویسنده ی( پدر،عشق، پسر) انتظار نمی رفت اما تجربه ی بدی هم نبود. 

استاد شجاعی در کتاب هایی با موضوع آیینی و در روضه نویسی حماسی شاید حرف اول را بزند ولی اینجا هم توانسته بود یکی از چند طنز پردازی باشد که بدون شوخی های سخیف و... گاهی لبخند بر لب خواننده می آورد یا یک سیاسی نویسی باشد که گاهی حس میکنی از اتفاقات همین امروزجامعه ی ما نوشته است.