جزئیات پست

عشق را میبینی آمده سایه انداخته به سر و روی زندگی؟!

میبینی غصه ها گریان شدند و من لبخند میزنم؟.

تمام امید های عالم در قلبم جمع شده اند و رنگ از رخ ناامیدی پریده که دیگر جایی برایش در این سینه نیست.

آسمان را نگاه کن، آبی تر شده،

درخت ها با نشاط تر و سبز ترند،

کبوترها پروازشان عمیق تر شده،

هوا لطیف تر و مهربان تر است انگار.

اصلا چیزی در دنیا پیدا نمی شود که در چشمان آدم عاشق، زیبا، زنده و خوش رنگ نباشد.

زندگی از پستوی عادت بیرون آمده و دست کودکانه ی شادی و امید را گرفته و به سوی تو، به سوی من، و به سوی آینده میدود.

حالا می شود با فراغ خاطر، با خیالی راحت و شاد، آغوشت را تصور کرد که نزدیک می شود؛ حالا می شود با خیال راحت در چشم های عزیزت آنقدر خیره ماند تا عاقبت یقه ی چشم های آدم را بگیرند و بکشند درون خودشان.

میدانی وقتی لبخند میزنی نه تنها لبهای چهره ام که حتی لب های روحم به تقارن لبخند تو لبخند می زنند؟،

ما که میخندیم از خنده هایمان عشق های کوچکی زاده می شوند که حال دنیا را عاشقانه می کنند،

که حتی حال خودِ«عشق» را هم عاشقانه می کنند.

با همه ی این خوشی و خوشبختی اما هنوز هم مدام از دیدنت دلتنگ می شوم. نگاهت می کنم دلتنگ می شوم، صدایت میزنم دلتنگ می شوم، می شنومت دلتنگ می شوم؛ مدام دلتنگ می شوم و از دلتنگی سر میروم و باز دلتنگ می شوم و آنقدر از دلتنگی سر میروم که دیگر چاره ای نمی ماند جز اینکه گریه کنم، تا درونم جایی برای دلتنگی های مداوم بعدی باز شود تا دوباره از دلتنگی تو سر بروم. همان اندازه که از دلتنگی تو سر میروم از عشقت هم روح و قلبم مدام در حال سر ریز شدن است.

عشق خوب است،

عشق مهربان است،

عشق زیباست،

اما دلتنگی دارد، دلتنگیِ ژرف دارد، مثل دردی که تا ابد ساکن نمی شود در جان آدم می ماند؛ حتی با بودن، با ماندن، با تلاقی نفس ها و گره خوردن نگاه و به آغوش گرفتن هم این دلتنگی از دل آدم نمیرود، حتی مضاعف هم می شود.

با آن همه، و با این همه، حال عاشقی ما خوب است، حال روح ذوق زده از وصال خوب است، حال دلِ خو کرده به لبخندها و نگاهت خوب است، و ما خوشبختیم.

چشم غم از ما دور،

مستدام باد بر سرمان سایه ی عشق.

🦋 نشد از یاد برم خاطره ی دوری را/ گرچه امروز رسیدیم به هم! دلتنگم! 🦋

پ ن:«این متن فقط بُعد ادبی دارد :-) ».