هر وقت که ناخودآگاه سرعتم زیاد می‌شه و نمی‌تونم خودم رو کنترل کنم و می‌زنم تو شونۀ خاکی یا کلا از جاده می‌رم بیرون؛ اون وقت یه صدایی بهم می‌گه:

« بی‌معرفت! جاندار... ! چند بار گرفتار شدی و خدا توی بدترین حالات اومد دستت رو گرفت و از گرفتاری و بدبختی و آلودگی‌ها آورد بیرون و همه چی رو، رو به راه کرد و نگذاشت هیچ کسی بو ببره که ماجرا چی بوده!

که اگه دور و بری‌ها می‌فهمیدند چی شده، دیگه آب دهان هم توی صورتت نمی‌انداختند! چه برسه به این که بخوای براشون قیافه هم بگیری و خودت رو کسی حساب کنی!

نَفَهم؛ بِفَهم! بَسه دیگه!... با هر کی رو راست نیستی، با خدا رو راست باش!

اونم فقط محض خاطر این که بِهِش نشون بدی اون قدرها هم بی‌معرفت نیستی! وگرنه خدا خودش از همه چی خبر داره.

البته خدا خودش بهتر می‌دونه که چه موجودی آفریده!

اما اگه باهاش رو راست باشی و همه چی رو توی تنهایی خودت و خودش، واسَش بگی و خودت رو بسپری دست خودش و از خودش کمک بگیری؛ مطمئن باش دیگه نمی‌گذاره راه کج بری و برت می‌گردونه توی راه راست و هواتو خیلی بیشتر از این‌ها داره.

از ما گفتن بود. از تو ... نمی‌دونم شنیدن یا نشنیدن! تصمیم با خودته! اگه آدم هم نیستی، اقلا جاندار سر به راهی برا خدا باش!... »

نمی‌دونم این صدای فرشته‌های خداست یا صدای وجدانمه یا ...؟ بگذریم.

هر کی هست راست می‌گه!

« اگر خطاکـــاریم، گنهکـــاریم، بی‌معرفـــــت نباشیم! »

خدا آخرِ معرفت و مَرامه! به خودِ خدا قسم، راست می‌گَم. خدایا! « اِهدِنَا الصِّرَاطَ المُستَقِیمِ...! »

***

پ.ن. : این نوشتار قصد جسارت به هیچ آفریده‌ای را ندارد! خواستم بعضی بخش ها را تغییر دهم، گفتم شاید از لطفِ آن «آن و لحظه» دور شود.

جزئیات پست