چقدر غمناک و غیر قابل پیش بینی... جزئیات زیادو دوست ندارم و ازش میگذرم... ولی خیلی داستانش زیبا و غمناک و غافلگیر کننده بود
        

          یکی از بهترین رمان هایی که تا به حال خوانده‌ام. داستانی به شدت هیجانی و پر فراز و نشیب و غیر قابل پیشبینی.
جالب است بدانید شخصیت معروف "جوکر" از این کتاب گرفته شده!
اما اگر به دنبال پایانی شاد شبیه به سریال های ایرانی ( زندگی شیرین می‌شود یا شاهنامه آخرش خوشه ) هستید خواندن آن را به شما پیشنهاد نمی‌کنم!
        

          یک کتاب بی نظیر دیگر از ویکتور هوگو که با خلق شخصیتهای درخشان یاد آن را در ذهن خواننده تا ابد زنده نگه می دارد. رمانی کلاسیک درباره ی تقابل ثروتمندان و مردم فرودست.
        

          هرچقدر از خوبی های این کتاب و داستانش بخوام بنویسم اشتباه کردم 
خودتون بخونید و لذت ببرین
        

          "...... تضرع مبهم آب‌ها، که به شکنجه ابدی محکوم‌اند شنیده می‌‎شد. از سراسر امواج، فریاد استغاثه به گوش می‌رسید. دریای بیکران به تدارکات شومی سرگرم بود."
این بخشی از رمان «مردی که می‌خنند» هستش، فضاسازی، کلمات بکار رفته، استعاره‌ها و کنایه‌ها و ... به طرز شگفت انگیزی تار و پود این داستان رو تشکیل دادن و باعث خلق این اثر هنری خارق‌العاده شدند. قطعا به هرکسی که دوست دار آثار کلاسیک هستش، پیشنهادش میکنم!
        

          نمیدونم چی بگم هنوز در خلسه‌ای به سر میبرم که ناشی از همذات‌پنداری با شخصیت اول داستان هست و صرفا چیزهایی که الان توی ذهنمه رو بیان میکنم این یادداشت رو برای کسانی می‌نویسم که دنبال زاویه نگاه دیگری به این اثر هوگو هستند
از بحث تعاریف فرم آن که شخصیت پردازی فوق العاده و همراهی داستان با اطلاعات تاریخی و علمی پدیده ها و توصیف مکان ها و شرایط و شروع ساده و رمز آلودی آن که در دل آن تراژدیِ اجتماعی و واقعی وجود داشت و... که بگذریم
و به محتوا برسیم
اوایل کتاب از پسربچه‌ای صحبت شد که در جهان ناشناخته رها شده و در مواجهه با هرچیز مبهوت و ترسیده است و تفاسیر عجیبی از اتفاقات اطراف خود دارد با خود میگفتم چه جالب! چقدر این داستان شبیه داستان ابتدای تولد فلسفه است!
اما ابدا هوگو همچین تصمیمی نداشت از قضا او برخاسته که هرآنچه که هست را به چالش بکشد 
فلسفه را به سخره بگیرد، کلیسا را زیر سوال ببرد، قانون را مواخذه کند، ساکنین طبقات اجتماعی را شماتت کند، آداب و سنن را رد کند و برای نقد وضع موجود خود تاریخ را به سخن با آیندگان وادار کند.
داستان "مردی که می خندد" داستان تناقض هاست.
خیابانگردی که زبان تیز و دل مهربانی دارد.
متقابلا بارکیفلدو مشاور ملکه که زبان نرم و دل پر کین دارد.
لردی که مانند لردها نیست و علایق طبقات پایین جامعه را دنبال می‌کند.
دوشیزه اشرافی که همه چیز به آن داده شده و ظاهر آن چون الهه و باطن آن شیطان است.
و دختر عامی که زندگی از اون دارایی‌هایش را می‌ستاند و اما او درخشنده و زلال است.
ملکه‌ای به فکر نفع خود است و به زیر دستان خود حسد می‌وزرد.
انقلابیونی که تنها در زبان با انقلاب همراه هستند و وقتی زمانش برسد خود، جمهوری را سر می‌برند.
مردی که روزگار رنج خود را بر صورتش چونان لبخند حک کرده و هرگاه گریه میکند انگار میخندد.
دین و آیینی که رستگاری ندارد.
قوانینی که عدالت ندارند.
عدالتی که قدرت ندارد.
آداب و سننی که اشراف آن را تعیین می‌کنند و بر  قدرت خود می افزایند و چونان زنجیری بر پای مردم است و آنها را به بند می‌کشد.
زندگی که برای برخی زندگی نیست و چهره‌ی دیگری از مرگ است.
و مرگی که در آن رهایی و آزادی و زندگی است.
پسر بچه‌ای که همه چیز داشت و او را در قعر فقر و نداری و تنهایی رها کردند.
و مردی که هیچ چیز نداشت و در یک شب همه چیز به او بخشیدند.
مردی که می‌خندد داستان ظلم زندگی است
قدرتمندانی که اگر دلشان بخواهد میبخشند و باز هم اگر دلشان بخواهد به ناگاه بازمی‌ستانند.
و فلسفه و قانون و عدالت و وجدان و شرافت تنها خطوط سیاه بر کاغذاند.
هوگو این زهر تلخ حقیقت را با واقعیتی تاریخی ذره ذره بر جانت میریزد که مسمومیت آن ناگاه در پایان داستان خود را بر تو نشان می‌دهد و تو خود را در واقعیت‌های زمان خود غوطه‌ور میبینی.
هوگو در این داستان گاهی ایلیاد وجود خود را در اشخاص متبلور می‌کند تا از طریق سخنان آنان اعتراض خود را بیان کند.
اگر تراژدی پسند نیستید، نخونید....
        

          یادمه ترجمه ای که ازش خوندم بی نهایت مزخرف بود. البته خوب چاپ کتاب هم خیلی قدیمی بود. به هر حال شاید روزی فرصت بشه باز بخونمش. 
داستان جالب بود ولی خوب جوری هم نبود که بگم خیلی جذبم کرد.
        

          مردی که می خندد یک شاهکار ادبی  بی نظیر  از نویسنده ای توانا و ژرف اندیش است  و اشرافیت انگلستان را با تبحری  فرا ی تصور  به تصویر می کشد.
        

          داستان جذابی داشت، پسربچه ای که جراحی خاصی روی صورتش انجام شده و ظاهرش به شکلی در آمده که گویی همواره در حال خنده است، ولی تعداد کمی دلخوشی برای خندبدن دارد که هر کدام از آنها با تار مویی شکننده به زندگی وصل هستند،
توصیفات داستان نسبت به کتاب بینوایان خیلی کمتر بود و روند داستان نسبتا سریع، گویی داستان میخواد زندگی کوتاه قهرمان داستان رو تقلید کنه، کوتاه و مختصر و تا حدودی شکست خورده.
ظاهر از دست رفته، ثروت از دست رفته، خانواده از دست رفته، نتوانسته انسانیت قهرمان داستان، عشق زلال و معرفت زیباش رو تحت تاثیر قرار  بده و در نهایت این عشقه که سرنوشتشو رقم میزنه.

        

          ویکتور هوگو هست و بینوایان و گوژپشت نتردام و مردی که میخندد.
اثری که جامعه طبقاتی اون دوره را به نقد میکشه
        

          کتاب مردی که می‌خندد یکی از رمان‌های ویکتور هوگو است که در سال ۱۸۶۹ اولین بار در فرانسه منتشر شد. هوگو این کتاب را در ۱۵ ماه و زمانی که در جزیره‌های مانش زندگی می‌کرد نوشت. و در ابتدا قصد داشت تا نام کتاب جدیدش را فرمان پادشاه بگذارد اما به پیشنهاد یکی از دوستانش نام کتاب را به «مردی که می‌خندد» تغییر داد.  داستان این رمان دستمایه‌ای است که در آن ویکتور هوگو مسائل فلسفی و اطلاعات تاریخی بسیاری را طرح می‌کند.

گوینپلین کودکی بیش نبود که کومپراچیکوها (خریداران کودکان) صورتش چنان تغییر می‌دهند که یک لبخند دائمی بر صورتش نقش بسته و چهره‌ای نابهنجار پیدا می‌کند. در همین زمان پارلمان انگلیس بمنظور حمایت از کودکان قانونی تصویب می‌کند مبنی بر اینکه که چنانچه هرکس کودکی را به بیگاری وادارد مجازاتش مرگ بر چوبه دار خواهد بود . این مصوبه و مجازات آن؛ ترس را بر جان خریداران کودک می‌اندازد و آنان کودکان را در جزیره‌هایی متروک رها می‌کنند. گوینپلین نیز چنین سرنوشتی پیدا می‌کند او که برای زنده ماندن سخت در حال تلاش و تقلاست با دخترک نابینایی که چهره‌ای فوق العاده معصوم دارد و او نیز از همین کودکان رها شده است همراه می‌شود.

دوره گرد مردم گریز و خوش قلبی به نام اورسوس که خانه بدوش است و همه جا همراه با خرس و گاری خود پرسه می‌زند با دو کودک رها شده و سرگردان برخورد می‌کند و مدتی آن دو را همراه خود نگه می‌دارد. بعد از مدتی گوینپلین؛ همراه با دخترک نابینا؛ یک گروه نمایش ایجاد می‌کنند و در شهر شروع به اجرای نمایش می‌کنند. او به واسطه چهره عجیبش و نقشی که بر صورت دارد خیلی زود به شهرت می‌رسد.

پسر و دخترک نابینا به یکدیگر انس گرفته و بسیار با هم مهربان هستند و همدیگر را دوست می‌دارند. آنان اجرای نمایش‌ها و زیستن با هم را ادامه می‌دهند تا اینکه بعد از مدتی معلوم می‌شود که پسرک همان بارون کلانچارلی یکی از افراد خانواده سلطنتی است که در کودکی ربوده شده . تمامی القاب او برگردانده می‌شود و او م‌یشود همان بارون کلانچارلی سابق و وارد مجلس لردها می‌شود . نقش صورت و کوته بینی این لرد جدید چنان است که اگر فریاد بزند و یا اگر گریه هم ‌کند به ظاهر خندان به نظر می‌‌رسد.

هوگو در قسمت بعدی داستان با بیان خطابه‌ای از قهرمان داستان به دنبال رساندن پیام اصلی رمانش می‌باشد، گوینپلین در خطابه‌ای می‌گوید که بلایی که سرش آمده در حقیقت سر بشریت آمده است. مردمی که در ظاهر می‌خندند و باطنا رنج می‌برند. در حالیکه بغض گلویش را گرفته و فریاد می‌زند و می‌گرید نمایندگان مجلس فقط نگاه کرده و پوزخند می‌زنند و او سرگشته و تنها و آکنده از نفرت از لردها می‌گریزد و سوی دخترک همبازیش می‌آید ولی …

رمان مردی که می‌خندد در سال ۱۸۶۹ و به زبان فرانسوی توسط ویکتور هوگو نوشته شده است . ماجرا در انگلستان قدیم و در اوایل قرن هیجدهم در رخ می‌دهد. در آن دوره ملکه انگلیس ؛ ملکه آنا بوده. و هوگو در این رمان وصیف بسیار خوبی از آن دوران نموده است و تصویر کاملی از جامعه خشن آن دوران ارائه کرده است.

برگرفته از سایت کتابیسم
        

          ویکتور هوگو در «مردی که می‌خندد» زشتی برونی را با زیبایی درونی یکجا گرد می‌آورد.
این نثر غنائی و حماسی و نمایشی، زائیده تخیل فوق‌العاده هوگو است.
        

          مردی که می‌خندد داستان پسری‌ست که دزدیده شده، روی صورتش عمل جراحی انجام شده تا جوری به نظر بیاد که گویا همیشه در حال خندیدنه و این باعث شده چهره‌ای زشت داشته باشه و با این چهره‌ی عجیب نمایش اجرا می‌کنه و پول برای صاحبانش درمیاره. با اعمال قوانین جدید صاحبان کودک به نوعی مجرم شناخته شده و کودک رو رها می‌کنند و با کشتی فرار میکنند. پسرک توی سرما در حال یخ زدن یک مادر و دختر نوزاد رو میبینه، میخواد ازشون کمک بخواد ولی متوجه میشه که مادر مرده و دخترک رو بر میداره و برای درخواست کمک راهی میشه. خلاصه یکی کمکش می‌کنه و اون دو نفر رو پیش خودش نگه میداره اما با بزرگ شدن بچه‌ها اتفاقات دیگری می‌افته... داستان جالب و قشنگی بود و ایرادی که میتونم بهش بگیرم طولانی بودن بیش از اندازه‌ی کتابه. کل کتاب با تمام بالا پایین داستان حداکثر توی ۳۰۰ صفحه جمع میشد و این که کتاب به جاش در بیش از ۶۰۰ صفحه نوشته شده خسته کننده میشه اما در مجموع کتاب خوبی بود.ه
        

          ویکتور هوگوی دوست داشتنی :) ایده کتابو خیلی خیلی دوست داشتم
.
.
.
 مردی که می‌خندد، داستانی از انسان‌هایی است که زخم‌هایشان را در پس لبخندی تحمیلی پنهان می‌کنند.

گوین پلین، کودکی که چهره‌اش را برای سرگرم کردن دیگران تغییر داده‌اند، به نمادی از تمام کسانی تبدیل می‌شود که جامعه، رنجشان را نمی‌بیند یا نادیده می‌گیرد.

مردی که می‌خندد، تصویری از بی‌عدالتی اجتماعی، قدرت‌طلبی اشراف و طردشدگان جامعه است. داستانی که نشان می‌دهد لبخند همیشه نشانه‌ی شادی نیست و سکوت همیشه نشانه‌ی رضایت. و چقدر دشوار است که بعضی از این ها را زندگی کنیم :)

ما هنوز در دنیایی هستیم که قضاوت‌های سطحی بر سرنوشت انسان‌ها حکم می‌رانند ... قضاوت هایی که خود از گناه دیگری می‌آید!
        

          مردی که می‌خندد اثر ویکتور هوگو، داستان مردی به نام گوین‌پلین را روایت می‌کند که خنده ی او تا بناگوش دیده میشود. این شخصیت، که نماد قربانی شدن انسان در برابر قدرت و بی‌عدالتی است، سفری را آغاز می‌کند که سرشار از چالش‌های احساسی، اجتماعی، و اخلاقی است.
داستان در انگلستان قرن هفدهم می‌گذرد، در دورانی که شکاف طبقاتی عمیق و فساد سیاسی بیداد می‌کرد. گوین‌پلین در دل این شرایط سخت، با عشق، دوستی، و تلاش برای یافتن جایگاه واقعی خود روبه‌رو می‌شود.
رمان با فضایی تراژیک و قلم پرقدرت هوگو، تصویرگر مبارزه یک انسان در برابر قضاوت‌ها و محدودیت‌های جامعه است. بدون شک، این کتاب شما را با پرسش‌هایی عمیق درباره عدالت، شرافت، و معنای واقعی انسانیت مواجه خواهد کرد.
        

          ترجمه کتاب برای ٧٠ سال پیش، متن کتاب برای ١۵٠ سال و داستان متعلق به ٣٢٠ سال پیش است. این بُعد تاریخی و البته جغرافیایی، باعث شده تا بسیاری از اصطلاحات و القاب را نشناسیم و در بخش‌هایی از متن، عملاً نمی‌فهمیدم که نویسنده چه می‌گوید!.
با این همه، ویکتور هوگو بزرگ است، سوار ماهری است که عنان کلام را کاملاً به دست دارد. انگیزه‌ی اصلی من از تمام کردن این کتاب، حکمت‌هایی است که هوگو از فرامتن داستان و در گوشه‌گوشه‌ی آن بیرون می‌کشید.
فکر می‌کنم این اولین اثر کلاسیک تراژیکی است که خوانده‌ام. جالب است که دنیا عوض شده و اقبال به کمدی آن‌قدر غلبه پیدا کرده، که امروز برای تولید کمدی، از همین قالب‌های تراژیک چند سده قبل استفاده می‌کنند! 
        

          ۱۰۰ از ۱۰۰
نشانه بارز ویکتور هوگو، اطلاعات تاریخی و سیاسی هست که در کتاب هایش می‌گنجاند.
بینوایان برای فرانسه و مردی که می‌خندد برای  انگلستان.
جایی در این کتاب با زبان کنایه اشرافی گری را تخریب می‌کند و جایی  مستقیما به آن می‌تازد.
داستانی که داستان دارد، صرفا یک قصه برای گوش دادن نیست، حرفی برای گفتن و داستانی برای تعریف کردن دارد.
نظریات اخلاقی و دینی دقیق و دوست داشتنی در این کتاب فراوان وجود دارد.
اورسوس برایم کمی همانند اسقف بود ولی اسقف اسطورهٔ بزرگ نیک‌مردی در ادبیات غرب است به نظرم.
ترجمه جواد محیی هم به نظرم خوب آمد.

و چقدر ویکتور هوگو دوست داشتنی است...
        

          منتظری همه به وصال برسند و به خوبی خوشی  سال های مانده عمر را بگذرانند 
اما زندگی رنج مدام است ....
  وقتی از جوئین پولین در مجلس اعیان  می پرسند از کجا آمده اید اینچنین پاسخ میدهد 
"از ورطه ی نابودی ، از اعماق زندگی" 
این تعریف و دیدگاه نویسنده به زندگی رو خیلی  دوست دارم چرا که واقعیت زندگی این  است ...

        

          سالها پیش این کتاب رو شروع به خوندن کردم اما فقط حدود ۵۰ صفحه خوندم و دیگه ادامه ندادم..توضیحات اضافه خارج از حوصله بود و مجذوب داستان نشدم..
اما الان که دوباره رفتم سراغش نظرم عوض شده، اگر جزئیات کتاب رو  فاکتور بگیریم داستان زیبایی و درحین حال غمگینی داشت..و در خلال داستان تصویری از جامعه اشرافیت انگلستان در آن دوره رو روایت میکنه...
        

          بی نهایت  زیبا و جذاب بود و همین طور غیر قابل پیشبینی. جزئیات هم با اینکه خیلی بی ربط بودن اما از طرفی باعث جذابیت بیشتر کتاب شده بودن.بهتون پیشنهادش می کنم.