هویت به مثابة امری احساسی یا آگاهانه، واقعی یا ذهنی، موجود یا جعلی، معطوف به پاسخ به چیستی و کیستی انسان ها به صورت فردی و جمعی است. «خودشناسی» و «دیگرشناسی» به منزلة دو محور عمده در هویت، ساختار آن را تشکیل می دهند. به گونه ای که انسان ها از طریق این عناصر هویتی به شناخت از خود و چیستی شان می پردازند و به جایگاه خود در رابطه با دیگران نیز شکل می دهند. نظام های معرفتی از چنین عناصر دوگانه ای تشکیل می شوند. آنچه در این کتاب بررسی می شود، پرداختن به مسالة هویت از دیدگاه های جدید، بررسی ماهیت و نحوة رابطه میان معرفت و قدرت در سه گفتمان کلاسیک، مدرن و پسامدرن است. آن گاه چگونگی ظهور هویت به شکل واحد و یا متکثر در هریک از سه گفتمان یادشده تحلیل می شود.