صبح مامانم گفت خاله‌م قراره مسافرت برن بوشهر. همون موقع گفتم مامان من آرزومه بوشهر رو ببینم. یادم افتاد به کتاب «آمیخته به بوی ادویه‌ها» که یه روز توی راه تهران بیست صفحه‌ای ازش خونده بودم و رهاش کرده بودم. امروز اون رو خوندم و قلبم براش واقعنی! (به تازگی متوجه شدم من بلد نیستم نقد کتاب بنویسم و فقط احساس شخصی می‌نویسم.) هشت تا داستان که توی جنوب می‌گذرن. آبادان، خرمشهر و بوشهر. امروز بعد از ظهر و کمی از شب اون‌جاها سیر می‌کردم. یه کافه توی بوشهر، محله‌های آبادان و خرمشهر. با هشت‌تا قصه متفاوت. با کلماتی که رنگ و بو دارن. وقت شنیدنش رفتم آهنگ عبدالحلیم حافظ رو سرچ کردم که گفته بود و شنیدم. و راستش عربی یه گوشه پنهان قلبمه که قلبم رو یک جوری می‌کنه. شعرها و موسیقی عربی. ردی که کلمات توی ذهنم به جا گذاشتن این‌طوریه که می‌تونم بابت غم‌های آدم‌های هر هشت داستان گریه کنم. کاشکی بلد بودم بهتر در موردش بنویسم ولی خب. چندتا نقل‌قول می‌ذارم.
        

          ۸ داستان کوتاه
داستان‌هایی با تم جنوب و جنوبی‌ها
حرفی ندارم فقط میتوانم بگویم خوب بود
        

          کتاب مجموعه‌ی چند داستان است که همگی در حال و هوای جنوب رقم می‌خورد. شیرین است بخاطر لهجه‌ی گرمِ جنوبی و توصیفاتِ جدید و دل‌نشین؛ وتلخ است بخاطر غمِ داستانهایی که روایت شده.
داستانها برایم زیبا بودند و زیبا نوشته شده بودند امّا گاهی حرفشان را نمی‌فهمیدم. پایان‌بندی‌شان برایم گنگ بود. انگاری نیاز داشتم زودی تمام نشود و بیشتر برایم بگوید و من بیش از چیزی که ذهنم برداشت کرده، بفهمم. انگار دنبال نقطه‌ی روشنی بودم که بهش نمی‌رسیدم و تصویری تار دستگیرم می‌شد.
        

          گرم و شیرین مثل خود جنوب
مجموعه‌ای از چند داستان با محوریت جنوب و اهالی‌اش. روایت‌ها خوش‌دست و روان هستند با توصیفاتی زیبا و گیرا که شما را به راحتی وارد فضای داستان‌ها می‌کنند. 

        

          من تا حالا یک‌بار هم به جنوب سفر نکردم ولی عاشق اون‌جاهام :)) این کتابم به این دلیل انتخاب کردم که همه‌ی داستان‌هاش تو حال و هوای جنوب می‌گذره. با این حال با تعاریفی که شنیده بودم فکر می‌کردم فضاسازی‌ها و توصیف‌هاش قوی‌تر باشه. 
من همه‌ی داستان‌های این مجموعه رو دوست داشتم. از موقعیت‌های معمول و نامعمول زندگی داستان‌های بسیار ملموسی نوشته بود و مخاطب می‌تونست کاملاً خودش رو جای شخصیت‌ها تصور کنه. اینم بگم که تقریباً همه‌شون تراژدی‌ان و اشک‌تونو درمیارن :)))
پ.ن: موقع خوندنش آهنگ “قارئة‌ الفنجان” از عبدالحلیم حافظ رو گوش کنید، تو همون یک ساعت هم تموم می‌شه.
        

          توی صفحه ی الینا(همون خانومی که شبیه آینده ی منه و دلم ضعف میره واسه حرف زدناشون،خندیدن هاشون و مادری کردنش)پارسال برای اولین بار یه تیکه از این کتاب رو خوندم و اینقدر باهاش احساس نزدیکی کردم که از همون وقت رفت توی لیستم،ماه ها دنبالش گشتم،نمیخواستم اینترنتی سفارشش بدم و میخواستم با خریدنش خاطره بسازم واسه خودم،چقدر نخونده دوستش داشتم...
به ایه سفارشش دادم،دهکده بارها و بارها سر زدم،باغ کتاب رو پِیش زیر و رو کردم و نبود که نبود
چند باری به سرم زد ناقلایی کنم و اینترنتی بخونمش بعد گفتم سارا!تو اینقدر دوسش داری یکم دیگه صبر کن تا بخریش،که بتونی دستت بگیری و کلمه های قشنگش رو شیره جونت کنی...
بالاخره پیداش کردم،چند روز پیش که رفته بودم کتاب بخرم و همون روزی که با خودم خیلی رفیق بودم و حالم؟حالم گلستون بود...
با ناامیدی از اقای کتاب فروشی که تو کتاب فروشی طلاییه کار میکرد پرسیدم:"امیخته به بوی ادویه ها رو دارید؟"انتظار داشتم مثل همه ی کتاب فروشای دیگه ی این مدت بپرسه:"کتاب طب سنتیه ؟"ولی نپرسید،گفت نه نداریم،منم گذشتم...
یکم گذشت یهو گفت:"اوم...ادویه ها...؟"
گفتم:"بله"
گفت فکر کنم دارمیش و من از خوشحالی و استرس شیرین پیدا شدن یا نشدنش داشتم بال در میاوردم،کلی گشت و بالاخره قاطی کتابای نمیدونم رمان بود یا روانشناسی پیداش کرد و دادش دستم،حس خانمی رو داشتم که بعد از مدت ها فهمیده که داره مادر میشه و میوه داده،کتابو گرفتم و بغلش کردم...
رسیدم خونه،تا چند روز فقط جلوی چشمم بود و نگاهش میکردم
روا نبود عکس روی جلد کتابی اینقدر قشنگ باشه،دست های روی جلد کتاب شبیه ننه آقای خدابیامرزم(مادربزرگ بابام)و دست های پشت جلد شبیه دست های نآز مامان مهربونم بود،بوسه به دست های پشت کتاب عادت هر روزم شده ...
بعد از چند روز که یه دونه کتاب رو تموم کردم این کتاب رو به خودم جایزه دادم،دلم میخواست اونقدر اروم بخونمش و اونقدری پای نوشته های هر خط رو دورنویس کنم که تمام کلماتش بره بشینه اون کنج کنج دلم...اونجایی که جای معشوقه...جای احساسِ مادری،همسری،دختری...
غم کتاب من رو گرفت،چند روزی جای تمام شخصیت ها زندگی کردم و درد کشیدم...چه دردهایی...
دلم میخواد تا همیشه مزه کتاب مثل اون میوه یا اون بخشی از غذا که میذاری اخر بخوریش توی وجودم بمونه و دلم میخواد بعدش هیچی نخونم اصلا...
دیالوگای شیرین جنوبی دلم رو اب کرد
اون تشبیهاتی که مثل یه نوری نفوذ میکرد ته دل و جون ادم هوش و حواس چند روزم رو گرفت...
دوستش داشتم،دوسش دارم...
        

          بصورت پراکنده و طی مدت زیادی خواندم. هربار اما که روایتی از مریم منوچهری در این کتاب را خواندم، با خودم گفتم عجب خوب مینویسه این نویسنده!
کتاب ارزش بیش از یکبار خواندن را دارد.
توی لیست کتاب‌های صوتی که باید گوش کنم، نشان‌دارش خواهم کرد 
        

          للحق 

#آمیخته_به_بوی_ادویه_ها ، حقا که نام خوبی برای هشت داستان کوتاه مریم منوچهری‌ است. داستان‌هایی که سطر به سطر با #موسیقی، هوای گرم و مرطوب جنوب و غذاهای طعم‌دار و معطرش آمیخته شده. داستان‌های البته غم‌انگیز با تعلیق‌هایی دوست‌داشتنی و ساده، درباره #عشق، وفاداری و از نظر من غربت که با ذوق و ظرافت خاصی با کلمات جادو کرده‌اند و آه از توصیفات زیبا و عزیز کتاب، ویژه داستان دوم که با روح زبان عربی گره خورده بود.. 
از میان داستان‌ها، قصه‌ی #معاذ مصری را دوست‌تر داشتم، آن‌جا که نوشت: " چگونه مبارزه کنم؟ چگونه سرم را بالا بگیرم در برابر یک خاک، یک #وطن، یک سرزمین بایستم و بمانم؟ چرا نفهمیدم که من همان اول محکوم به شکستم.. " 
و آنجا که زن نوشت: 
" کلمات #عربی مرا گیر می‌اندازند.. #کلمات عربی مرا عاشق تو می‌کنند و دلم می‌خواهد پر بگیرم اما می‌دانم قاتل من همین کلمات‌اند ... " ، 



        

          { و عشق چارهٔ همه‌چیز است به شرطی که شعله‌های آن روشن بماند. }

هشت داستان درجه‌یک. واقعا لذت بردم.
همه‌چیز درست و به‌قاعده. یک جملهٔ اضافی در داستان‌ها وجود ندارد. خلق شخصیت‌های منحصربفرد، گره‌آفرینی‌های هوشمندانه، روایت زندگی انسان امروز، تلخ و شیرین توأمانِ زندگی که در بستری فوق‌العاده کاشته شده‌اند. چه اسم‌های درجه‌یکی و چه پایان‌بندی‌هایی.
خانم منوچهری واقعا دست‌مریزاد دارند.
        

          شرجیِ دریای جنوب

مجموعه داستانی آمیخته به بوی ادویه‌ها از مریم منوچهری است. او اصالتا جنوبی است و اتمسفر آنجا را خوب بلد است.
۸ داستان با پیرنگ عشق و علاقه ،بدون اینکه گرفتار کلیشه‌ شوند. آدم‌هایی که خواسته و ناخواسته درگیر فراق شده‌اند:

زنی که شوهر و فرزند را رها می‌کند،
مردی که خودکشی می‌کند، 
زنی که آرزوی پدرش سبب می‌شود عشق را انکار کند،
مرگ فرزندی که یگانه امید مادر است
 و دختری که رویای پدربزرگ را عملی‌ می‌کند ...

از بین این داستان‌ها، آمیخته به بوی ادویه ها پیچیده است، ابهام دارد و به راحتی نمی‌شود دل به کار داد و ماجرا را فهمید. تکه‌های سیاسی به بهار عربی مصر و وقایع سال ۸۸ ایران در داستان گنجانده شده است. راوی داستان دونفر‌ اند و در پایان داستان سوالاتی در ذهن خواننده بدون جواب می‌ماند.

 ولی خط اصلی بقیه آثار قابل فهم است و سوژه‌های جذابی دارد.نویسنده چند واقعه را در اقلیم خاص جنوب با لحنی دلپذیر، بومی و آهنگین روایت کرده است.

 داستان لنج ابوفواد نمونه بسیار خوبی از داستان شخصیت است و از آن دست داستان‌هاست که فراموش نمی‌کنم.

دیالوگها و فضاسازی‌ها قوی هستند. تعابیر ادبی بکری در داستان‌ها به کار رفته است. جنسیت در دو داستان نقش کلیدی دارد. (تک دختری بین تعداد زیادی پسر و یا  سرنوشت ششمین دختر یک پدر از آن جمله است)
دیالوگها بومی هستند ولی در یک داستان علاوه بر دیالوگها ،راوی هم لهجه دارد که این ویژگی کار را دلچسب کرده است.(تا جایی که یادم مانده در یک داستان راوی تمام و کمال لهجه دارد . ولی ممکن است رگه‌هایی از لهجه در روایت سایر داستان‌ها باشد)

کتاب ارزش ادبی خوبی دارد ولی از نظر محتوایی چندان مورد پسند نبود.
 مخاطب؛ هنرجویان بزرگسال نویسندگی و علاقه‌مندان به ادبیات داستانی ایرانی

#آمیخته_به_بوی_ادویه‌ها
#مریم_منوچهری
#نشر_ثالث

https://eitaa.com/vazhband
        

          داستان های روان و خیلی جالبی داره.در کل کتاب شیرینی بود که توصیه میکنم بخونیدش. از توصیفاتش لذت بردم.
        

          جنوبی‌ها قصه‌گوهای خوبی هستند و مریم منوچهری یکی از آنهاست. 

فضای جنوب هم حتما به جذابیت قصه‌ها کمک می‌کند اما در هر هشت داستان «آمیخته به بوی ادویه‌ها» به جز فضا، قصه‌ای هم پنهان شده، به ویژه در پایان، که به شما یادآوری کند این نویسنده و هم این راوی، حرفی برای گفتن به شما دارد. 
هر جا که توصیف‌ها و جزییات زیادی از غذاها و طعم‌ها و کوچه‌ها و کافه‌ها چاشنی داستان می‌شود جای آن که ملال‌آور باشد خاطره‌‌بازی و خیال حال و هوای خوب را همراه می‌آورد. 

آدم‌های کتاب هم آدم‌هایی ساده، شیرین و در پایان سهمگینند، همچون آدم‌های جنوب. 

نویسنده نه درگیر فرم روایت شده و نه اسیر کلمه بازی؛ دلش جنوب خواسته و دلش قصه‌های آدم‌های جنوب خواسته و ما را هم مهمان دلش کرده است.
        

          آمیخته به بوی ادویه‌ها 

کتابم را می‌بندم. سر وصدایش کم کم می‌خوابد. حالا لِخ و لخ پنکه‌ی روی سقف‌، جایگزین صدای کشتی و بوق لنج‌هایی می‌شود، که عرض اروند را می‌رفتند و می‌آمدند.
بوی خارک و رطبِ دست ننه مملکت جایش را با بوی خاک نم خورده‌ی حیاط عوض می‌کند و هوای نیمه ابری شمال می‌نشیند جای تصورات گرم و شرجی‌ام از جنوب. 
قلم قشنگی دارد خانم منوچهری. انگار گرمای دلچسب جنوب را پهن کرده روی‌ کلمه‌هایش و ماهرانه قصه‌های جذاب و پر ادویه‌ایی از آنها ساخته.
هر چند که سرگذشت‌ آدم‌های داستانش تلخ بود‌. غم می‌خواست از هر کلمه غل بزند و بپرد بیرون و نفست را‌ بگیرد.
زیرکانه برخی از گفت و گوها را با لهجه‌ی جنوبی می‌نویسد. ‌
انگار دست آدم را می‌گیرد و آرام می‌برد سمت اسکله، کنار کشتی‌های پهلو گرفته. وقتی داری بوی غلیظ و چسبناک ماهی را نفس می‌کشی؛ موج‌های آبی دریا خیز بر می‌دارند روی پاهای برهنه‌ات. غروب ‌ها، شعله‌های نارنجی پالایشگاه را می‌دیدی که در هوا می‌سوزند
و خاکستر دودشان را پخش می‌کنند در آسمان.
باید اعتراف کنم که این کتاب تمام حس‌های آدم را درگیر خودش می‌کند. بویایی، بینایی، لامسه و شوری دریایش هم چشایی‌ات را. 

نمره: 9 از 10 ✅ 

زهرا سادات

        

          کتاب گرم بود و احساسی که از جنوب می‌داد غلیظ و گل‌درشت نبود ولی یه مقدار غمش زیاد و بی‌دلیل بود. داستان "آمیخته به بوی ادویه‌ها" رو بیشتر از همه دوست داشتم.

سوال من اینه که چرا غم داستان‌های ایرانی انقدر شبیه همه؟ کاری ندارم به این که چرا همه انقدر غم‌انگیز می‌نویسن و دوست دارن از یه زندگی به ظاهر خیلی ساده و معمولی عشق‌های افلاطونی حل نشده و آدم‌های غیرعادی با دل صاف و آسمانی و پیرزن‌های تنها که دستپخت عالی و سفره‌های رنگی دارن دربیارن. تقریباً تو هر کتاب و داستان جدید ایرانی چنین عناصری پیدا میشه. مشکلم اینه که چرا همه به یه شکل غمگینن.
        

          کتاب خاصی بود برایم، روان، ارام، مهربان... گاهی پر از رنگ و بو..تصویر سازی داستانها جالب و روایتها قابل تامل بود.
        

          در تمام لحظاتی که واژه ها قطار می شدند توی ذهنم.تصویرهایش هم جلویم صف می کشیدند و من فیلم را بدون هیچ کاتی پیش می بردم ...
آن وسط مسط ها هم یاد نسیم مرعشی افتادم
قصه ها همینقدر زندگی ما هستند...ساده، تلخ، واقعی، روزمره اندوه و هیجان
        

          بوی جنوب میداد، 
نقطه آغاز و پایان داستان‌ها رو خیلی دوست داشتم، قلمشون هم توی توصیفات به شدت خوب بود.


        

          برای منی که عاشق و شیدای جنوبم، بی نظیر بود.کتابش بوی شرجی میده،بوی دریا،بوی ماهی شکم پر و خرما. 
تو یه قصه چون راوی عوض میشد نمیفهمیدم چی داره میشه،برمی‌گشتم از اول می‌خوندم،اما چیزی از ارزش هاش کم نمی‌کنه.
 ۸ تا داستان کاملا متفاوت که هر کدومو میخوندم تموم می‌شد میگفتم این از بقیه بهتر بود و میرفتم صفحه بعد و "این از بقیه بهتر بود" بعدی.البته برای من جوری نبود که تو یه نشست بشینم همشو بخونم،اتفاقا آروم آروم می‌خوندم.انتظار هیجان نداشته باشید،این کتاب آرامشش بیشتره.
همه گفتن منم بگم،موقع خوندنش(به خصوص داستان کافه حاج رئیس)،قارئه الفنجان عبدالحلیم حافظ رو گوش بدید.[بزنید نسخه کوتاه،تو اصلیش نیم ساعت فقط آهنگه خودش نمیخونه]
پ.ن:کاش نویسنده کتاب بودم و میتونستم این کتابو تقدیم کنم به خانم خانزاده،دبیر ادبیاتم که سر کلاس برای ما جماعت بی ذوق و نیمه هوشیار(چون زنگ اول بود و خواب بودیم)، با صدای قشنگش قارئه الفنجان می‌خوند.💘

        

          بسیاری از داستان‌های این کتاب کوچکترین عناصر داستان کوتاه را ندارند. اتکا به جنوب تنها راه برای داستان نوشتن نیست واقعا.