این روایت دعوتی است به گفت وگو برای بازاندیشی در مسئلۀ «توسعه» از منظر «پداگوژی ایرانی». قَریه به قَریه می رود تا با واکاوی شواهد عینی آموزش مدرسه ای؛ پگاه توسعه ایران را بیابد. ایدۀ امکان تکرارپذیری رویداد فکری-فرهنگی، تحول تاریخی نوزایی اندیشه و نوسازی اجتماعی-اقتصادی غرب برای دیگران را به چالش می کشد. در عین حال، فرار از زمان، نفرت از حاشیه نشینی فکری–فرهنگی و تمدنی، نفی مدام معاصریت، و مادام العمر در رویای توسعه بودن را نیز سرنوشت محتوم ایرانیان نمی داند. بیش از «ساختن نظریه برای عمل»، بر چگونگی «ساختن نظریه در متن عمل» آموزش مدرسه ای  متمرکز است. به جای درانداختن «نقشۀ»تحولی تازه به ترسیم «کروکی» وضعیت اینجا و اکنون ایران می اندیشد. دعوتی است عام به بازاندیشی در رسم میترایی ایرانیان و بازبینی منظری که به آینده خیره شده اند: بازگشت، احیا، اصلاح، بازیگری یا…؟!  

روایت براساس آثارمکتوب «محمدرضا سرکار آرانی» به زبان فارسی تدوین شده است. وی استاد پداگوژی دانشگاه ناگویا در ژاپن است. در آثار او از قهرمانِ توسعۀ ملی، مُنجی رنج ها و اسطورۀ «سیمرغ» رهایی خبری نیست. از ضرورت واسازی قصههای مادران میگوید و از «برف شب» و «سیِ مرغ» های همراه که در شبی سرد و طولانی پایدارند، آرام‌آرام بر فضای سرد نفرت می بارند و در روزهای گرم تابستان به خیمۀ تشنگان آب می رسانند!