بهترین نمونهٔ بهره‌گیری از قدرت شاعری در داستان است.
برخلاف دیگر شاعران که وقتی می‌خواهند از شاعرانگی در داستان استفاده کنند خیلی زود متن‌شان تبدیل به قطعهٔ ادبی می‌شود.
«کتری، بی‌صدا در آینه و با صدا بیرون از آیینه می‌جوشید»
این جمله را از حافظه نقل کردم و ممکن است عین جمله نباشد، اما این کتاب سرشار است از این تصاویر ناب.
        

          توصیف های بیژن نجدی و نگاه آشنازدایانه اش به اتفاقات در این کتاب بسیار نمود دارد و نمونه ای است از متن و روایت خلاقانه. 
        

          از معدود مجموعه داستان‌های نویسندگان ایرانی که بسیار دوستش دارم. توصیفات نجدی و تصویرهایی که از فضا و اتفاقات می‌دهد بدیع و شگفت‌آور است. همزمان با اینکه قصه‌ی قرص و محکمی برای روایت دارد (چیزی که در خیلی از رمان‌ها و داستان‌های ایرانی غایب است) شاعرانگی سبک نوشتاری‌اش آدم را مجذوب می‌کند. 
        

          از جنبه عواطف و احساسات و توصیفات دقیقی که داشت به نظرم کتابی خوبی بود.
ولی من نتونستم مفاهیم و زیرمتن کتاب را بفهمم. نفهمیدم حرف اصلی کتاب چیست.
 شاید لازم باشد بار دیگری کتاب را با دقت بیشتری مطالعه کنم.
        

          مجموعه ده داستان کوتاه از بیژن نجدی
داستان های بشدت شاعرانه و لطیف و خاص
حقیقتا متوجه منظور همه داستان هاش نشدم و 3 ستاره رو به همین دلیل بهش دادم وگرنه از نظر قلم و ادبیات و فرم بسیار عالی است
غم و اندوه خاصی در تمام داستان ها بعضا نهفته و در برخی آشکار است
        

          حالا چتر هم، یک سیاوش شده‌بود...
کتابی کم حجم است یوزپلنگانی که با من دویده اند. اما داستان های شاهکاری در خود جای داده است. 
چه شد که تصمیم بر خواندنش گرفتم؟ بهخوان :)
نه اسم مرحوم نجدی به گوشم آشنا بود نه یوزپلنگانی که با او دویده اند تا قبرستان! 
ظاهراً زنده یاد نجدی علاقه ای به چاپ آثارش نداشته است و از این رو سالها کتاب باز ها را از خواندن شاهکار هایشان محروم کرده بودند.
اوایل متعجب می‌شدم از استقبال اهالی بهخوان از این کتاب. تصمیم گرفتم بخوانمش. نمی‌مردم که! 
و حالا من ماندم و کتابی که با اینکه از دستانم فاصله دارد، اما هنوز می‌لرزد. مثل شانه هایم، مثل دلم...
این نکته را هم بگویم که با تمام داستان هایش ارتباط نگرفتم! اما داستان هایی را که فهمیدم، پرستیدم!
اگر بخواهم از لحاظ محتوایی ( خلاصه البته ) بررسی کنم کتاب را، می‌گویم: دل‌نشین است، و دل آزار. 
داستان هایش بوی جنازه ای را می‌دهد که روز های بسیار میهمان پرتو های گرم خورشید بوده است. داستان هایش بوی مرگ می‌دهد به واقع.
و اگر بخواهم از جنبه فنی بررسی کنم کتاب را، میگویم: زیباترین متونی را خواندم که هیچ‌گاه نخواهم فهمید شعر بود یا داستان!
اینقدر که مرز بین این دو را نادیده گرفته است و رویایی قلم زده است.
شخصیت پردازی ها، فضاسازی ها، پیرنگ و درونمایه ها، توصیف ها، همه و همه و همه... از هرکدام که بخواهم بگویم سراسر تمجید خواهد بود. پس همه نکات فنی را در یک کلمه جمع آوری می‌نماییم: شاهکار. 
#بخوانیدش
        

          نثر بدي نبود ولي ارتباط بين داستان ها يه ذره گيج كننده است.
اولش فكر ميكني هر داستان شخصيت هاي جداگانه اي داره ولي جلوتر كه ميري،متوجه ميشي قسمت ديگه اي از زندگي همون شخصيتاس.تو داستان اخر داستان طاهري رو تعريف ميكنه كه تو داستان هاي قبلي نويسنده اون رو كشته بود.در كل كتاب زيادي گيج كننده بود.جملات توصيفي و استعاري اونطوريكه بايد،منو جذب نكرد فكر ميكنم اين استعارات بيشتر به درد شعر ميخوره تا داستان .فكر ميكردم بيشتر از اين حرفا،اين كتاب رو دوست داشته باشم ولي اينجوري نشد متاسفانه
        

          مجموعه ی ده داستان کوتاه است‌. تقریبا همه ی داستان ها اشاره ای به مرگ دارند. تم کلی داستانها غمناک است. ولی توصیف ها و استعاره های زیبا و ادبی، داستانها را جذاب کرده اند. 
🌱من نسخه ی صوتی کتاب را با صدای پیام دهکردی گوش دادم.
        

          نتوانستم با بیش از دو یا سه داستان از این کتاب ارتباط برقرار کنم. قطعا بیژن نجدی نویسنده چیره دستی ولی به نظرم اساساً در ایران آرایه ها پادرهوا هستند. این موضوع البته جای تحلیل بسیاری داره و به قطع نشون میده که نویسنده ها در یک تحیر عجیب، مفاهیم رو در لابلای آرایه های دفن می کنند. هرچند قطعاً این موضوع ناشی از کژتابی های زبانی است ولی ذهن های مشوش را فقط می توان تفسیر کرد و نه فهم به معنای دقیق آن.
        

          همان اول که کتاب را باز می‌کنید، مسحور می‌شوید.
نیمی از کوهستان‌ها، سهم مادرم!
        

          گاهی اوقات فکر میکنم که تصور  نویسنده های ایرانی از خواننده هاشون اینه که ما  انقدر در خوشبختی ها و خوشحالی مون غرق شدیم که رسالت اونا به عنوان یک نجات غریق شجاع ، پرت کردن ریسمانی بافته شده از اشک و آه و اندوه به سمت این غرق شدگان بخت برگشته ست
اینکه وظیفه ی خطیرشون ایجاب می کنه که هر وقت دست به قلم شدن تمام غم های عالم رو بریزن توی دل خواننده هاشون که مبادا ، مبادا خوشی گوشه ی دلشون جا خوش کنه ... مبادا دلشون به روزهای بهتری هم  روشن باشه 

امتیازی که به این کتاب میدم نه به خاطر داستان ها بلکه فقط به خاطر توصیفات سهراب گونه و لطیفی هست که نویسنده با هنرمندی به کار برده ...توصیفات زیبایی ، که اگر لا به لای داستان هایی که بویی از مرگ و تباهی نداشتند استفاده می شدند ، قطعا" این کتاب را به اثری خواندنی تر و خواستنی تر تبدیل میکردند
        

          بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم
سلام و نور.
یوزپلنگانی که با من دویده‌اند..کتابی از جنابِ آقابیژنِ نجدی.
من نسخه‌ی صوتی این کتاب را با صدای گرم و گیرای جناب دهکردی شنیدم. کتاب  گویی نثرِ سپید است. در فضای شاعرانه‌ای  طیف‌های مختلفی از مرگ را روایت می‌کند.
این کتاب اولین تجربه کتاب صوتی من بود و لذا نتوانستم بین داستانها در ذهنم ارتباطی برقرار کنم. صرفا به عنوان یک داستان ادبی به آن گوش دادم  و از توصیفات جناب نجدی و روایت آقای پیام دهکردی لذت بردم. 
بسیار دوست می‌دارم که نسخه‌ی چاپی این اثر را هم بخوانم.
        

          قصه های این کتاب (بسیار شبیه به چیزی که عموماً به آن شعر گفته می شود و در عین حال در ژانری کاملاً مستقل و متفاوت)،
بو،
رنگ،
مزه،
صدا،
و نرمی و زبری دارند
و برای خواندنشان باید تمام حواستان را به کار بیاندازید
(شاید جزئیات قصّه ها یادتان برود (که خب، این خطر در کمین هر داستان کوتاهی که می خوانید، هست
امّا مطمئن باشید فضای قصّه ها فراموش نشدنی است...
        

          این کتاب را به توصیه یک دوست خوب از طاقچه دانلود کردم و گوش کردم، اما جالب نبود. خوشحالم که نسخه چاپی نخریدم
        

          این کتاب را با گشت زنی در کتابراه فهمیدم که خوانده ام و ثبت نکرده ام 
بیژن نجدی گرچه در پارادایم فکری من نیست .اما به لحاظ فرم عالی است .فرم بیژن نجدی فقط برای خودش است 
او چنین با واژه ها بازی می کند و چنان آن ها را می رقصند که من واتیکان نشین را می برد وسط کلمات و با آنها رقص باله می روم .
آنقدر که نه نثر اش شعر گونه است و یا بهتر بگویم 
آنقدر که شعرش نثر گونه است .
این کتاب را صوتی گوشیدم .با صدای پیام دهکردی (جیسون رضاییان در فیلم گاندو(چی صدا و سیما ج.ا نمی بینی آن دیگر تقصیر خودت است برو و سرچ کن :-)))
چقدر خوب بود 
از حرم تا حرم 
بعد از زیارت امام هشتم .هرچه زیارت کرده بودیم و به رگ های بی صاحب زده بودیم پراند
از بس که فضای دپ و افسرده و لشی داشت .
ولی باکردار(این یادداشت +۱۴سال است و اگر خیلی مودب هستید ادامه ندهید چون نگارنده رگ بچه پایین بودنش زده بالا)
آنقدر خوب تصویر کرده آنقدر خوب تصویر کرده 
که تو را هرچند سوسول باشی وادار می کند بین راه پیاده شوی و یک نخ سیگار بکشی 
خلاصه اگر قلم شاعرانه می پسندید ،اگر حالتان خوب است و می خواهید دپ شوید اگر با سنت و سیاست های دولت مشکل دارید .
این کتاب برای شما آفریده شده 
منی که تنها از این شرایط قلم شاعرانه را تنها دوست دارم
با این کتاب چنان حال کردم که تو گویی حرام بوده ،چون این حجم حال کردن از یک فرآیند حلال ابدا امکان پذیر نیست:-)
        

          نسخهٔ صوتی این کتاب را گوش دادم و بسیار دل‌انگیز بود. بعضی عبارت‌ها شاعرانه و دلربا بودند.
        

          ادبیات فوق العاده ای داشت. داستانهایش هم قشنگ بودند. از مطالعه این کتاب حتما لذت می برید
        

          با زبان داستان‌نتونستم کنار بیام
        

          این کتاب را به توصیۀ یک نویسنده در کلاس نویسندگی خواندم و اسم و طرح جلد آن برایم گنگ و جذاب بود.
توصیفات خاص، توجه به جزئیات و ندیدنی ها، خلاقیت و از زیبایی های پنهان داستان ساختن ویژگی این کتاب است. نکتۀ جالب اینکه داستان های  تاریکی در پوتین، چشم های دکمه ای و شب سهراب کشان از منابع مرحلۀ اول المپیاد ادبی دانش آموزی هستند.
البته کتاب ایراداتی هم دارد: در بعضی داستان ها از الفاظ مودبانه ای استفاده نشده است و ممکن است کتاب و سرنوشت برخی از داستان هایش(و پاسخِ سوال منظور نویسنده از این داستان چیست؟)  برای مخاطب گنگ و غیرقابل فهم و خسته کننده باشد.
در کل خواندن این کتابِ خوش خوان و روان وقت زیادی از شما نمی گیرد، سبک و قابل حمل است و می توانید برای رفع خستگی در زمان های کشته شدۀ خود آن را  بخوانید. اگر علاقه مند به داستان کوتاه هستید یا می خواهید خلاق باشید خواندن یوزپلنگانی که با من دودیده اند را به شما توصیه می کنم.
امتیاز از 10: 8