دوبار خواندم و باید دوباره بخوانم...فکر می‌کنم در چندباره خواندن نمایشنامه‌های چخوف و فکر کردن یافتنی هاییست و  لازمه فهمیدن اوست.. از دو ترجمه یکی کامران فانی و دیگری شهدی خواندم ؛خب تفاوتهایی داشتند لاجرم . البته من فانی را مرجح یافتم. کاستی ما ایرانیان در شناخت جهان روسی برایم روشنتر شد که یکیش همین کاستی در روسی دانی است و این چقدر بد است..فهم روسیه برای ما لازم تربوده و هست از شناخت مثلا فرانسه.تفصیل این مطلب یاداشت جدایی میطلبد.
از تجربه‌های خوش زمانه‌ی کرونا نمایشنامه خوانی همین اثر با کمک فضای مجازی بود.
          

            ادبیات صمیمانۀ جالبی داشت و عجیب است که چگونه با همچنین عبارت‌های ساده‌ای حس همدلی و همراهی با داستان پیش می‌آید.
نمایش‌نامه مرغ دریایی نمایشنامه‌ای کوتاه از چخوف است که در آن، نزاع میان سبک‌های جدید و قدیم نگارش و سرنوشت هریک از نویسندگان این سبک‌ها وعلائق و عشق‌های این دو دسته از نویسندگان و پایان اعتماد به هر یک، به زیبایی تصویر می‌شود
          

            اولین نمایش‌نامه موفق چخوف؛ با فضاسازی ملموس.
نمایش با گفت‌وگوی ماشا و مدودنکو شروع می‌شود، مدودنکو علاقه‌مند به ماشاست؛ ماشایی که احساس خوشبختی نمی‌کند و سیاه‌پوش عزایی است که برای زندگی‌اش گرفته.
در ادامه، تئاتری قرار است اجرا شود با نمایش‌نامه کنستانتین و بازی نینا.
آنهایی که عاشق هم‌اند و ماشا عاشق کنستانتین. کنستانتینی که در رویا دست‌وپا می‌زند و نمی‌داند هدفش چیست.
اما این انتهای ماجرای آنان نیست...
در طی نمایش، نه‌تنها از زندگی و عقاید شخصیت‌ها به آن، که از شهرت گفته می‌شود و زندگی در آن، و حتی جزئیات زندگی نویسندگان و هنرپیشه‌ها که مانند دیگران ماهی‌گیری می‌کنند، می‌گریند، ازدواج می‌کنند و...
و با شگفت پایانی.