در آغاز کتاب تصریح شده است: "برهان این کتاب بر مقدمه ای بسیار ساده استوار است: این که برای دریافت خاستگاه های اکولوژی لازم است دیدگاه های تازه درباره طبیعت را که با پیشرفت ماده باوری و علم از سده هفدهم تا سده نوزدهم سر برآورده است، درک کرد. وانگهی، به جای تصویر کردن صرف ماده باوری و علم به عنوان دشمنان مفاهیم اولیه و به ظاهر مرجح تر در باب طبیعت، چنان که در نظریه سبز معمول است، این جا تاکید بر این است که چه گونه هم پیشرفت ماده باوری و هم علم شیوه های اکولوژیکی اندیشه را پیش برده و حتی به راستی تحول آن را مسیر ساخته است. بحث همه سویه پیرامون کار داروین و مارکس ـ این دو ماده باور بزرگ سده نوزدهم ـ شکل می گیرد. اما مارکس است که کانون اصلی کتاب حاضر را تشکیل... دعوی این است که کلید راهیابی به اندیشه مارکس در این خصوص شیوه ای است که مارکس به یاری آن سنت موجود اپیکوری را با توجه به ماده باوری و آزادی می پروراند و دیگرگون می سازد، ماده باوری و آزادی ای که در پیدایش بخش اعظم اندیشه علمی و اکولوژیکی مدرن سهم اصلی دارد". بدین سان نویسنده کتاب، ضمن دفاع از مارکس و انگلس در برابر نقدهای "سبز" معاصر، نظریه ماده باوری و اکولوژی مارکس را تشریح و تبیین می کند. وی معتقد است که نه تنها خاستگاه نابودی طبیعت از اندیشه های مارکس برنمی آید، بلکه اندیشه های او را یاری دهنده بنیاد زیست محیطی نوین می شمارد. او تاکید می کند که نه انسان "کلی" و "بی طبقه" بلکه وجه تولید نظام سرمایه داری مخرب اصلی طبیعت و محیط زیست است.