در دفتر یکم از کتاب «نگارستان راهب»، ضمن بیان شرح حالی از «افضل الدین بدیل بن علی نجّار شروانی»، معروف به «خاقانی شروانی»، شاعر قرن ششم، گزارشی از دَه قصیدة وی دربارة علم معانی و بیان، ارائه شده است. این قصیده ها شامل: جوشن صورت؛ قلب لا؛ عروس عافیت؛ اقلیم سخن؛ گهوارة فنا؛ آه جگر تاب؛ قلم بخت؛ صید زلف؛ خسیس ریزه و گلشن سبز می شود. ضمن آنکه دَه قصیدة دیگر از شروانی بدون شرح در کتاب،  درج گردیده است که از میان آنها می توان به: سریر قصر؛ بوی وفا؛ پیر تعلیم؛ نسبت عشاق و...، اشاره کرد. همچنین در پایان این دفتر، فهرست مقاله های منتشر شده دربارة خاقانی و آثار او، ضمیمه شده است.