مروارید اثری ست درخشان در کارنامه استاین بک. 
استاین بک قبل از اینکه ناتورالیسم یا هر چیز دیگری نشانمان دهد، کینو را برایمان می‌سازد. پدری که پدر بودنش را کاملاً شکل داده و آرزو هایش را کاملاً می‌فهمیم. خووانایی را میسازد که بدون حرف زدن از عشقش به شوهر و کودک، همسر و مادری است که شکی در همسری خوب و مادری مهربان بودنش نیست.
 استاین بک (همانطور که یک هنرمند باید) با سخنرانی از شکاف طبقاتی سر ما را به درد نمی‌آورد بلکه شکاف طبقاتی را رسم می‌کند و ما آن را میبینم و لمس می‌کنیم. هنر اصلی استاین بک ساخت کامل و کم عیب و نقص شخصیت های اصلی و بعضاً فرعی و همچنین ساخت عالی مکان است و این یعنی او برای ما فضا می‌سازد.فضایی که از تعامل درست شخصیت ها با مکان بدست آمده است.
شکی نیست که استاین بک از بزرگ‌ترین نویسنده های آمریکایی و همینطور سبک ناتورالیسم تاکنون است. مردی که فقر را چشیده است و به مخاطب هم میچشاند.
          

            مروارید...
وقتی خواندن مروارید را آغاز کردم، در ابتدا مات و مبهوت توصیف‌های به اندازه و جذاب استاین‌بک از صبحی زیبا از نگاه کینو شدم. در حال لذت بردن از داستانی شیرین از مردمان امریکای لاتین بودم که ناگهان با یک سیلی در گوشم مواجه شدم که من را از خوابی شیرین بیدار کرد و چشم‌های خمارم را به مروارید خیره کرد!
مروارید بر اساس یک داستان عامیانه و قدیمی از مردمان مکزیک ساخته شده، داستانی همانند سایر داستان‌های مردمان‌ امریکای لاتین که دهان به دهان چرخیده تا به استاین‌بک رسیده... داستانی ساده اما با محتوا و پیامی بسیار قوی!
کینو شخصیت اصلی داستان یک صیاد مروارید است و با همسرش خوانا و فرزند نوزادش کویوتیتو، در کپری در نزدیکی روستای لاپاز در منطقه‌ای که پر از مروارید است عاشقانه زندگی می‌کنند. همه چیز به خوبی و خوشی سپری می‌شود تا این‌که صبح یک روز زیبا حین غواصی جهت صید مروارید، اتفاقی رخ می‌دهد که زندگی این خانواده را دست‌خوش تغییر بزرگ می‌نماید.
در آغاز داستان، ما با با افکاری که در ذهن کینو می گذرد آشنا می‌شویم. افکاری که توسط استاین‌بک به اهنگی شیرین تبدیل می‌شود و او عاشقانه به همسرش و فرزندش می‌نگرد، گویی این آهنگ نقل عشق است، آهنگی از یک عشق واقعی که می‌شد در صفحات آغازین آن را با پوست و استخوان خود حس کرد. البته همه‌چیز در افکار کینو به عشق منعطف نمی‌شود و او همانند سایر مردمان امریکای لاتین و صدالبته پیشینیان خود ترسی دائمی از شیطان دارد که این شیطان می‌تواند ارواح پلید باشد یا هر دشمنی که خانواده‌اش را تهدید می‌کند. تقابل این افکار در ذهن کینو، به زیبایی‌های این داستان و شروع جذابش قدرت بخشید.
و اما استاین‌بک... درست همانند موش‌ها و آدم ها، مرا با داستانی شیرین، ملایم و روان همراه کرد، سپس با بیان موضوعی در داستان من را تا مرز سکته پیش‌ برد! در تمامی سطرهایی که نوشته پر است از شگفتی و من از خواندن دو رمانش لذت بردم و خواندنش را به سایر دوستانم نیز پیشنهاد می‌کنم.

بیست و چهارم آذرماه یک هزار و چهارصد و یک
          

            "کینو"ی ماهی‌گیر و همسرش "خوآنا" مثل بقیه هم‌نوعان بومیشون از سفید پوستانی که وطنشون رو به زور اسلحه و تمدن تسخیر کردن جدا زندگی می‌کنن.
اما به زودی کژدمی تنها فرزند اون‌ها یعنی "کایوتیتو" رو نیش می‌زنه و این خانواده، راهی جز مراجعه به پزشک سفید پوست، پیش روی خودش نمی‌بینه...
جا داره اضافه کنم در انتهای این نسخه متنی درباره جان اشتاین بک آورده شده که خوندنش خالی از لطف نیست.
          

            طمع،حسادت، خود خواهی و پول دوستی بیش از حد، به خوبی به تصویر کشیده شده...طمع و حسادت دیگران باعث رنج این خانواده شد...فکر کنم برای همینه که میگن خوشبختیتون را فریاد نزنید یا جزئیات زندگیتونو برای کسی فاش نکنید چون همیشه یه عده آدم...هستن که میخوان دلیل خوشبختیتونو ازتون بگیرن و یا ازبین ببرن...


          

            داستانی جالب بود اما این انتشار متن کامل داستان نیست و  کوتاه شده ولی ترجمه خوب و روانی داشت.
اوایل داستان به صورت معمولی پیش رفت و هرچه جلوتر رفت اشتیاقم برای خوندن و فهمیدنش بیشتر شد و درنهایت پایان داستان برام خیلی غیر منتظره بود.