ماجرا خیلی فراتر از "بهمن جلالی که بود و چه کرد" است.
چیزی که با خواندن این کتاب تجربه کردم یک نوع از زندگی کردن، به سبک بهمن جلالی بود. همراه شدن با کسی که از زاویه دید دیک عکاس دنیای اطرافش را نگاه می‌کند و به آن پر و بال می‌دهد، می‌تواند تجربه‌ی جالبی باشد. 
او برایم از معنی مرگ گفت، زندگی را تعریف کرد، جایگاه عکاسی مستند را در ذهنم تثبیت کرد و نسبت عکاسی را با جامعه‌مان مشخص کرد.
کتاب را که می‌خواندم، همراه با پیمان‌هوشمند‌زاده در بنفشه‌ده قزل‌آلا سرخ کردم، به حرف‌های جلالی پشت تلفن گوش دادم و به‌خاطر وقت‌ تلف‌کردن دعوا شدم.
صبر کردم از روستا برگردیم تا دوباره برایم از عکس بگوید. از اینکه فکر می‌کند جوان‌های عکاس‌مان این روزها کار نمی‌کنند؛ برعکس روزهایی که خودش را به هر زحمتی که بود به اهواز می‌رسانده و از گوشه و کنار شهر عکس می‌گرفته تا آن چیزهایی که کسی نمی‌بیند را در معرض دید قرار دهد.
نوع روایتگری در روزگار خودش را برایم می‌گفت. یک‌جا از مردی گفت که هر روز صبح با یک پالتوی مشکی پر از عکس کنار خیابان می‌ایستاده تا مردم عکس‌هایش را ببیند و بفهمند دور و برشان دارد چه اتفاقی می‌افتد.
تاریخ عکاسی و سیر پیشرفت و پسرفت آن در زمان جنگ را با زبانی گیرا روایت می‌کند و تحلیل می‌کند. می‌گوید سعی می‌کرده آدم‌ها خودشان عکس‌شان را پیدا کنند، نه اینکه از روی دستش کپی کند. به دانشجوهایش سخت می‌گرفته و به‌ندرت عکس‌هایشان را تأیید می‌کرده؛ خود هوشمند‌زاده این را می‌گوید و آدم‌های دیگری که نسبتی با جلالی داشته‌اند. 
کتاب مجموعه‌ای است از مصاحبه‌هایی که بهمن جلالی با روزنامه‌ها انجام داده و روایت‌هایی که پیمان هوشمند‌زاده با عنوان "بنفشه‌ده" نوشته است. همه چیز به‌قدری روان و جذاب پیش‌می‌رود که رها کردنش سخت می‌شود.

حتی اگر خودتان را از عکاسی دور می‌بینید یک‌بار این کتاب را بخوانید. زندگی این آدم حرف‌های خوبی برای گفتن دارد.
        

          اول... دوست خوب می‌تواند برای هرکسی معنای متفاوتی داشته باشد... 
در طول خواندن این کتاب هرجا که احساس کردم چیزی به من اضافه شده در دلم قدردان هدیه‌دهندگانش بودم... 
یکی از تعاریف دوست خوب برای من کسی است که به پیشرفت تو و به بزرگ‌ شدن تو و حتی به سیر مطالعاتی تو فکر می‌کند... (من چند دوست خیلی خیلی خوب دارم)
این چندمین کتاب مربوط به عکاسی بود که از دوست خوبم هدیه گرفتم...

دوم... چقدر فرم کتاب را دوست داشتم، کمی طول کشید تا بپذیرم و بهش عادت کنم.
تا یک جایی گیج میزدم از تنوع متون. مخصوصا که به نظرم بخش‌های کتاب به اندازه‌ی کافی خوب تفکیک نشده بودند... صفحه آرایی می‌توانست بیشتر از این‌ها کمک کننده باشد. اما وقتی فرم برایم جا افتاد دیدم که چقدر همه چیز درست و به جا و به اندازه است. 
- سال‌شمار زندگی: که شامل اتفاقات و رویدادهای مهم زندگی‌اش هستند.
- بخش‌های مصاحبه: که بیشتر نظرات او درمورد مسائل تخصصی مربوط به عکاسی مستند و خبری و تاریخ عکاسی ایران هستند.
- پاراگراف‌های کوتاه: برای من شبیه به حکمت‌های زندگی و عکاسی بود. و این بخش‌ها را خیلی دوست داشتم...
- بنفشه‌ده: که خاطرات خود آقای هوشمندزاده بود که در بیشترشان در سفرهای بنفشه‌ده اتفاق افتاده بودند... انگار که فرصتش را داری یواشکی خود خود او را تماشا کنی...


سوم... بهمن جلالی را دوست دارم... هرکسی که عکس را این همه دوست داشته باشد دوست دارم...