یکی از حوزه­های مطالعات اسلامی خاورشناسان بررسی وثاقت و تاریخ­گذاری متون کهن تفسیری است که در دهه­ی آهر قرن بیستم با مطرح شدن نظریه ونربرو و ریپین، مبنی بر به­کارگیری تحلیل ادبی به جای اسناد و گزارش­های رجالی و پیوند آن با نظریه تدوین دیر هنگام قرآن، به موضوع چالش­برانگیز تبدیل شد. این اثر با تبیین آرای خاورشناسان درباره سه اثر مستقل تفسیری منسوب به ابن عباس، از یک سو نشان داده است که تاریخ­گذاری متون بر اساس تحلیل ادبی صرف امری ناممکن است؛ و در این مسیر توجه به سلسله اسناد وگزارش­های منابع رجالی، تاریخ و فهرست نگاری­ها و همچنین شواهد دیگر ضروری است؛ از سوی دیگر، تاریخ­گذاری خاورشناسان بر این آثار را با بررسی دقیق اسناد، تحلیل متن و مقایسه آن با آرا و آموزه­های تفسیری ابن عباس در متون تفسیری کهن و ارائه آمارهای گوناگون ارزیابی کرده است. همچنین سیر اجمالی قرآن­پژوهی و حدیث­پژوهی در غرب و بررسی و نقد دیدگاه ونزبرو مبنی بر تدوین قرآن در قرون سوم به عنوان مقدمات ضروری آورده شده است.