نوجوان که بودم «رومئو و ژولیت» رو خوندم و کمی ناامید شدم. انتظار داشتم یکی از بزرگترین عاشقانه‌های جهان، بیشتر تحت تأثیرم قرار دهد. حالا حدود ده سال بعد دوباره خواندمش با این امید که چون بزرگتر شده‌ام، احتمالاً بیشتر تحت تأثیر قرار خواهم گرفت، اما نه‌خیر. باز هم ناامید شدم. درباره‌ی جنبه‌ی ادبی و زبانی کار حرفی نیست، اما عمق کودکانه بودن رفتار رومئو و ژولیت، ابله بودن‌شان، زود دست به عمل زدن‌شان - با وجود این‌که درک می‌کنم این‌ اغراق‌ها در تراژدی‌ها، کمدی‌ها و کلاً ادبیات نمایشی شاید معمول باشد - برایم چندان خوشایند نیست. یکی از مشکلات بزرگی که با این داستان دارم به صورت خاص سطحی بودن حس رومئو به ژولیت است. رومئو پیش از دیدن ژولیت از عشق و بی‌مهری روزالین می‌نالید و ادعا می‌کرد نمی‌تواند هرگز او را فراموش کند، آن وقت به محض این‌که ژولیت را دید که از روزالین زیباتر بود اصلاً به کل عشق پیشینش را فراموش کرد. رفتار و شخصیت ژولیت هم که اصلاً مهم نینست. البته ژولیت هم دست‌کمی از او نداشت. تا رومئو از زیبایی‌اش تعریف کرد عاشقش شد! ولی این‌که حماقت انسان‌هاست که در درجه‌ی اول سبب بدبختی‌شان می‌شود و این به شکلی اغراق‌یافته در دشمنی دو خاندان که اصلاً دلیل دشمنی‌شان هم مطرح نشد (که احتمالاً نشان از غیرمنطقی بودن دلیل دشمنی‌شان دارد) و فاجعه‌‌ی تراژیکی که در نهایت دو خاندان را عزادار کرد به زیبایی به تصویر کشیده شده بود.
          

            روایت این عشق افسانه‌ای اونقدرها هم که تصور می‌کردم زیبا و افسانه‌ای نبود! اما نکته‌ای که باعث شد از خوندن این کتاب لذت ببرم توضیحات جامع و جالبی بود که در ابتدای کتاب درباره‌ی شکسپیر و این اثر آورده شده بود و البته قلم زیبای شکسپیر که مترجم تمام تلاششون رو کرده بودن ترجمه به یک زبان دیگر از ظرافت‌ها و زیباییش کم نکند.
          

            رومئو و ژولیت یکی از معروف‌ترین داستان‌هایی هست که از بچگی حداقل تو ارجاعاتی که تو آثار دیگه بوده پایانش رو شنیدم... اما وقتی خوندم فهمیدم اصلاً داستان اون چیزی نبوده که من فکر می‌کردم. در واقع من فکر می‌کردم یک مخالفت ساده‌ی خانوادگی اتفاق می‌افته و نه پنهان‌کاری و چنین پیرنگ پیچیده‌ای.
          

            این همان داستانی بود که زبان زد بود؟ منکه تحت تاثیرش قرار نگرفتم ... عشقی که رومئو فقط به زنان زیبا دارد عشق واقعی نیست.. در طول داستان رومئو با دیدن ژولیت از اولین معشوق زیبایش دست میکشد ! من به شما خسرو شیرین و لیلی و مجنون نظامی رو پیشنهاد میدم که به نظرم این اثر الهامی از این دو اثر قدیمی و زیبا گرفته است. 
همچنین ایرادی که به ناشر میتونم بگیرم اینه که در ابتدای داستان ، پایان داستان را ذکر میکنه که تو ذوق خواننده میخوره.
          

            رومئو و ژولیت اثر شکسپیر، رمانی درباره ی عشق آتشین بین دختر و پسری از طایفه های متفاوتی هستن که از گذشته های دور با هم عداوت و دشمنی داشتند و خب قطعا هیچ وقت راضی به ازدواج رومئو و ژولیت نمیشدن. دست سرنوشت برای این دو عاشق خوب نچید و بعد از کشمکش ها و نقشه هایی برای رسیدن، سرانجام این عشق ناکام ماند! جوری که قلب آدمی را به درد می آورد.
          

            از یک نمی دونم به نتیجه ای نمی رسیم!
چه نمره ای می شه داد به این کتاب؟
شخصا خودم نبوغ و هوش بی نظیر شکسپیر رو در غزلواره هاش می بینم و شاید به اون شکسپیر حق شکسپیر بودن می دم(اگر متوجه نشدین چی گفتم چیز خاصی رو از دست ندادین:)))
برای زمان الیزابت اول که حدود قرن ۱۶ می شه؛ شاید این نمایشنامه متفاوت و بسیار عاشقانه بوده باشه؛ ولی ما ایرانی ها که فرهنگمون پر از زیباترین و دردناک ترین عاشقانه هاست این جور عاشقانه ها شاید برامون مثل یه سیگار سبک باشه:)
در هر حال؛ من نمایشنامه خوان قهاری نیستم و شاید اشتباه کنم؛ اما قطع به یقین می دونم که هیچ عاشقانه ای شاید در جهان به پای عاشقانه های ما ایرانی ها نمی رسه.