شاید یکی از بهترین کتاب هایی باشه که درباره فردوسی بزرگ نوشته شده. 
یک رمان تاریخی نوشته یک نویسنده و محقق تاجیکی که بسیار زیبا درباره زندگی شاعر و اثر سترگ اون شاهنامه نوشته.
اینکه یک نفر فارسی زبان غیر ایرانی اینقد به فردوسی و شاهنامه علاقه داشته باشه واقعا جای خوشحالیه.
کتاب تقریبا تمام چیزهایی که درباره فردوسی در کتاب های دیگه نوشته شده رو در برمیگیره و واقعا برای آشنایی با این شاعر بزرگ میتونه کتاب خوبی باشه.

وقتی به زندگی فردوسی نگاه میکنی ، از رنج هایی که کشیده و اثری که خلق کرده و قدری که ندیده واقعا دیده آدم تر میشه.
کتاب یک ایراد خیلی جزئی داره و اونم اینه که بعضی از حکایاتی که با پژوهش های اخیر ثابت شده که واقعیت نداره رو هم جزو رمانش آورده.
فی المثل داستان سفر فردوسی به بغداد و سرودن منظومه یوسف و زلیخا که حقیقت نداره. فردوسی هیچوقت از خراسان بیرون نرفته و اینکه با یک بار خوندن منظومه یوسف و زلیخا کاملا متوجه میشیم که نمیتونه سروده فردوسی باشه.
دوم نسبت دادن هجونامه معروف که اون هم سندیتی نداره و به فردوسی نسبت داده شده.
اما در کل کتابی یه که به خوبی نشون میده که چقد حکام مسلمان و دینی سعی کردن به فردوسی انگ مجوس بودن بزنن و اذیتش کنن و چه سنگ ها و تهمت ها و افتراهایی که بهش زدن و آزارش دادن تا بتونن کارش رو کم ارزش جلوه بدن.
شاهنامه ای که همون دوران هم مردم رو جذب خودش کرد و تا به امروز به عنوان بزرگترین هویت فرهنگی ایرانیان و فارسی زبانان مطرحه و به زیست خودش ادامه میده تا کور بشه هرکسی که نمیتونه ببینه .