شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        فکر نمی‌کردم خوندن زندگی یک آدم معمولی انقدر برام جذاب گیرا باشه.
گاهی اوقات از اینکه استونر نمیجنگه برای زندگیش به شدت عصبانی میشدم اینکه هیچ مقاومتی در برابر چیزهایی که دوست نداره نمیکنه ادم نا امید میکنه ولی خب کی میدونه شاید ماهم زندگی‌هایی معمولی تر از استونر داشته باشیم...
استونر پسری که از روستا میاد دانشگاه و استاد همون دانشگاه میشه،
استونر نه برای عشقش جنگید نه زندگی زناشویش نه بچش نه کارش و نه حتی خودش ...
      

        من کتاب‌ فلسفی-کلاسیک زیاد نخوندم و نمیتونم‌ درمورد چیزی که اطلاعاتی‌ ندارم‌ زیاد نظر بدم ولی،
این کتاب واقعا منو غرق خودش کرد ، بعد چند وقت یه کتاب‌ کلاسیک‌ خوندم و عاشقش شدم 
دلم نمیخواست‌ تموم بشه‌ برای همین انقدر‌ طول کشید و انتقاد هایی هم دارم ، اول اینکه خواننده هیچی راجب گذشته ی سانتیاگو‌ نمیدونست‌ و درک‌ صفحات‌ کتاب سخت بود 
دوم اینکه باید بیشتر توصیف میکرد ، مثلا وقتی داشتم مکالمه ی  بین کیمیاگر‌ و سانتیاگو‌ رو میخوندم هیچ تصوری نداشتم که چهره ی سانتیاگو‌ و کیمیاگر چه شکلیه‌ و بازم درک برام سخت بود ، 
اگه‌ ادامه داشت‌ قطعا بهتر میشد‌ .
خلاصه‌ ، یک کتاب‌ با موضوعی خوب و مفهومی‌ خوب تر ، قطعا پیشنهاد میشه.
      

        «جین ایر» شخصیتی عجیب. هیچ شباهتی توی تجربه‌هامون نداریم اما بیش از هر شخصیتِ کتابی باهاش همزادپنداری می‌کنم، با ناراحتیش قلبم به درد میاد و از شادی‌ش لبخند روی لبام می‌نشینه. اینجاست که باید قدرت و قلم نویسنده رو تحسین کرد.
اوایل که کتاب رو می‌خوندم حس کردم قراره مشابه «ابیگیل» باشه اما خوشبختانه نویسنده در سریع‌ترین حالتی که ممکن بود از بخش مدرسه‌ی لووود عبور کرد.
خوشحالم و غبطه می‌خورم به جین برای اینکه تونست خودش رو توی اون فضا رشد بده، دوستانِ خوبی مثل خانوم تمپل و هلن برنز پیدا کنه و مهارت‌هایی رو یاد بگیره که توی زندگی‌ بیش از هر چیز بکارش میاد.
راچستر رو درک نمی‌کنم، اگه از این بچه خوشت نمیاد خب بازیش نده مرد🗿
بریم برای جلد دوم و اینکه
امیدوارم پایانِ داستانِ زندگیِ جین‌ ایر تلخ نباشه.
      

        شروع برخی کتابهای طوفانیه
یکی ربِکا
یکی بندها 
این تجربه رو به دست دادن که اولین خط شروع داستان چقدر می‌تونه مهم باشه.
دیشب خواب دیده ام به ماندرلی برگشته‌ام همین جمله کافیست تا داستان رو تا آخر دنبال کنی.

شخصیت پردازیها رو دوست داشتم خانم ون هاپر رو خانم دانورس رو عالی خلق کرد.🫠
دیگه اینکه فیلمش خیلی جالبتر بود 🤷🏻‍♀️
یه جاهایی از اون خوی انگلیسی بودن ماکسیم لجم می‌گرفت 😒
و این جمله خانم ون هاپر :جوانان انگلیسی زیر ظاهر آرام و معقولشان دسیسه چینی می‌کنند ،خاص ماکسیم بود واقعا🤨
نویسنده هر چه تلاش کرد من ابدا دلم برای ماکسیم نسوخت.
شاید چون فیلم رو قبل از خوندن کتاب دیدم بیشتر شخصیت های کتاب رو بررسی کردم و تو کشش داستان غرق نشدم.
سر آخر بگم که با یک داستان عاشقانه مواجه نیستید،که چه بهتر🙃

      

        خیلی روان نوشته شده بود. یک روایت متفاوت از سوگ بود، از فقدان. آدم‌ها در مقابل سوگ رفتارهای متفاوتی دارند، رومن هم به شکل اختصاصی خودش داشت در این سوگ غرق می‌شد و متاسفم که اون همه رنج کشید. سوال جدید این روزهام اینه که مهم‌ نیست عدالت چطوری میخواد در حق انسان‌ها اجرا بشه، هیچی نمی‌تونه برای آدم‌هایی که در رنجی بزرگ گیر میفتن به معنای عدالت باشه. روزهایی که می‌تونستن مثل باقی آدم‌ها زندگی کنن سوخته و داره می‌سوزه و هیچ چیزی نمی‌تونه به خوبی جبرانش کنه. دلم برای رومن و همه‌ی انسان‌هایی که اینطوری گیر افتادن سوخت. رنج رومن رنجی نبود که بشه ازش توقع داشت ازش نجات پیدا کنه، رومن هم آدمی نبود که بتونه با این رنج زندگی کنه. تا انتها خودش رو غرق کرد، خودش رو برای کاری که حتی کاملا مقصرش نبود تنبیه کرد و اینکه هیچ حلقه‌ی حمایتی‌ایی از آدم‌ها نداشت بدترین بخشش بود. 
      

        تاریخچهٔ یک زندگی؛
ما نویسندهٔ زندگی خود هستیم یا دیگران؟

0- جواب جولیان بارنز واضح است. زندگی را باید خود بنویسیم اما این نگارش، صرفا دیکته کردنِ املای دیگران و حافظهٔ دروغگوی خودمان است. یعنی خودمان دست به قلم شده ایم اما صرفا دقیقه‌ای فشرده شده از حافظهٔ فریبکار و حضور دیگران ایم. خودمان گویی زندگیِ یکْ "خودِ دیگر" را می‌نویسیم و هیچ‌گاه راهی به آن نداریم که دوری یا نزدیکی این "خودِ نگاشته شده" با "خودِ واقعی" (در فرض وجود) را مورد سنجش قرار بدهیم. به بیانی "خود" را نوشته ایم و می‌دانیم "این خود" با "خودِ واقعا محقق‌شده" در تاریخ زیست‌مان، توفیر دارد، اما هیچ‌ راهی به رسیدن به کنه ذاتِ "آن خود واقعی محقق‌شده" نداریم که آن را تصویر کنیم. پس همانا شاید بتوان ادعا کرد، همینِ "خودِ دروغین" است که همان "خودِ محقق‌شده" است زیرا "این خود" همانا به وجود رسیدنِ تاریخی" آن خودِ محقق شده" است. این "خودِ ناواقع"، ضرورتِ سیرورتِ "خودِ محقق‌شده" است.

عجب شعری سرودم :)))

1- شخصیت اصلیِ میان‌سالِ "درک یک پایان" جایی در همین میانه گیر کرده است. نسشته است که زندگی‌اش را تعریف کند. ما هم بی‌کار تشریف داریم و زندگی‌نامهٔ خود نوشتِ این میان‌سالِ میان‌مایه را می‌خوانیم. زیاده از حد نمی‌گویم، اما قبول دارید که حافظه فریبکار است؟ تمام داستان بر این پاشنه می‌چرخد.

2- شخصیتِ یک داستان واقع‌گرا (رئالیستی) چگونه آدمی است؟ قضیه را سخت نکنید، باید شبیه‌ترین شخصیت به خودمان باشد. باید شخصیت(های) داستان رئالیستی را در همین اطراف و اکناف ببینیم. اگر ندیدی، احتمالا نویسنده یا اقتضای ژانر را نمی‌دانسته، یا یا قصد و غرض خواسته است در چارچوب ژانر خلاق باشد. بارنز اقتضای ژانر را می‌داند و شخصی‌اش را می‌شناسم البته با عطف توجه به تفاوت مشهودِ جهان یک میان‌سال انگلیسی که در نیمهٔ دوم قرن 20 زیسته است با جوان ایرانیِ قرن 21اُمی! اما رانه‌ها، دغدغه‌ها و رفتارهای شخصیتِ رئالیست به راحتی برایم با اندکی همدلی قابل دستیابی است.

3- رمان نوشته‌ای یا کشکولی از عبارات نغز و فلسفی؟
در این رمان، نویسنده، به کرات و با شدت و حدت فراوان عبارات و جملات قصار را در متن تپانده است. اما می‌توان این فقره را اندکی درک کرد و این جملات قصارِ تپانده شده، از متن اثر بیرون نمی‌زند. اول اینکه شخصیت داستان ژستی متفکرمآب دارد و در قهقرای تأملات در باب زندگیِ گذشته خود است، طبیعی می‌نماید که جملاتی خوش‌پرداخت و فکرشده را در زندگی‌نامهٔ خودنگاشت خود ردیف کند.

4- آیا بارنز قلمِ خوبی دارد؟ دوست داری از او بیشتر بخوانی؟
داستان بسیار ساده است. می‌توانست بسیار ملال‌آور باشد. اما نبود. قلم بارنز با حربه‌ها و تکنیک‌های فکر شده که از توانایی‌های یک نویسندهٔ حرفه‌ای‌ست می‌تواند خواننده را همراه کند. من در این اثر بارنز را یک نابغهٔ نویسنده نیافتم، اما قطعا او نویسنده‌ای حرفه‌ای‌ست. حتما از این قلم بیشتر خواهم خواند چون ایده‌های خوب را به نیک می‌پردازد و به خواننده ارائه می‌دهد. حداقلی از ارزش را برای وقت خواننده قائل است گویی! پس باز از او می‌خوانم. 

5- زیاده حرفی نیست. حتما این اثر بازخوانی خواهد شد. عجله ندارم. چندین سال دیگر. وقتی که میان‌سال شدم. آن زمان چه خواهد شد و این اثر چگونه خواهد ماند؟ هیچ‌کس جواب این سوال را نمی‌داند. زمان کارها را راست و ریس می‌کند. ما صرفا باید صبر و زندگی کنیم تا به پاسخ این سوال برسیم. می‌رسیم؟


زیاده حرفی نیست.

نکتهٔ آموزشی: دفترچه خاطرات چیزی است خوب.